Η γέφυρα των αναμνήσεων!

Υπάρχει μια γέφυρα στις αναμνήσεις μου σαν παιδί. Μια γέφυρα από τσιμέντο και μεγάλα σιδερένια κάγκελα, που κρέμεται πάνω από μία λεωφόρο στη γειτονιά που μεγάλωσα. Περνούσα αυτή τη γέφυρα καθημερινά για να πάω στο σχολείο. Πρώτα συνοδεία με τη μητέρα μου και μετά μόνη μου. Μου άρεσε αυτή η γέφυρα κι ας είναι φτιαγμένη από τσιμέντο. Χάζευα τα αυτοκίνητα που περνούσαν από κάτω καθώς περπατούσα πάνω της. Μου άρεσε η κατηφορίτσα που έκανε στη στροφή της λίγο πριν κατέβεις. Πάντα έστριβα τρέχοντας εκεί.

Πολλοί άνθρωποι περνούσαν από εκείνη τη γέφυρα. Γιατί να πάνε από τη λεωφόρο όταν υπήρχε η γέφυρα; Και αυτός ήταν και ο βασικός σκοπός της. Να βοηθάει τους ανθρώπους να περνάνε απέναντι χωρίς να χρειαστεί να περιμένουν πολύ ώρα στη λεωφόρο για να περάσουν. Αλλά κυρίως για να βοηθάει τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο τους. Νομίζω ότι με αυτό το σκεπτικό χτίστηκε εξ αρχής αυτή η γέφυρα.

Και όλα αυτά τα χρόνια έχω την αίσθηση ότι τελικά ήμουν το μοναδικό παιδί που περνούσε τη γέφυρα για να πάει σχολείο. Οι περισσότεροι συμμαθητές μου είτε έμεναν από την κάτω μεριά της γέφυρας, είτε από την επάνω. Εγώ ήμουν σχεδόν δίπλα της! Το σπίτι μας δηλαδή. Μεγαλώνοντας η γέφυρα με κρατούσε ασφαλή μέχρι να φτάσω στο σχολείο. Η μαμά μου απλά με κοίταζε από το μπαλκόνι μέχρι να εξαφανιστώ στη στροφή της για να μπω στο σχολείο. Η πόρτα του σχολείου δεν απείχε παρά μερικά μέτρα μετά την στροφή. Πάντα έμπαινα στο σχολείο από την επάνω πόρτα!

Όταν πήγα στο γυμνάσιο σταμάτησα να περνάω καθημερινά τη γέφυρα. Βλέπετε το νέο σχολείο ήταν εντελώς στην αντίθετη πλευρά. Πατούσα πάνω της μόνο όταν πήγαινα στο φροντιστήριο αγγλικών. Και μόνο δύο φορές την εβδομάδα. Μου έλειπε η καθημερινή επαφή μαζί της. 

Πάντα όμως έβρισκα δικαιολογίες για να περάσω απέναντι...... Μα να πάω στο σουπερ μάρκετ, να πάω στη στάση-παρόλο που υπήρχε μία πιο κοντά στο σπίτι μας-του λεωφορείου, να βρω τους φίλους μου στο προαύλιο του σχολείου που υπήρχε παρακάτω από τα δημοτικό που πήγαινα εγώ.

Μετά παντρεύτηκα, γέννησα την πρώτη μου κόρη και σταμάτησα να περνάω τη γέφυρα μόνη μου. Πάντα είχα συντροφιά. Μέχρι που μετακομίσαμε. Μέχρι που φύγαμε από την παλιά μου γειτονιά. Μέχρι που αφήσαμε πίσω μας τις παιδικές μου αναμνήσεις. Και τη γέφυρα!

Με τα χρόνια η λεωφόρος άλλαξε! Μίκρυνε καθώς προστέθηκαν και οι ράγες του τραμ. Τα αυτοκίνητα μειώθηκαν, λεωφορεία δεν περνάνε και τόσο συχνά, έχουν δημιουργηθεί διαβάσεις πεζών με φανάρια-λόγω του τραμ-και η λεωφόρος έχει πάψει να είναι λεωφόρος. 

Η γέφυρα όμως στέκει εκεί, στο ύψος της περιμένοντας τον επόμενο διαβάτη που θα περάσει απέναντι. Έχει υποστεί όμως και η ίδια κάποιες αλλαγές με το πέρασμα του χρόνου. Της πρόσθεσαν ράμπα για τους ανθρώπους που χρήζουν βοήθειας και μεγάλα πλαστικά κομμάτια κατά μήκος της ώστε να είναι πιο ασφαλής. 

Τώρα περνάω μόνο κάτω από τη γέφυρα, καθώς ο δρόμος μου δεν με φέρνει στα σκαλιά της για να με βοηθήσει να περάσω απέναντι, για να μη βγω στη λεωφόρο. Ακόμα κι όταν τύχει να βρεθώ στην παλιά μου γειτονιά δεν καταφέρνω να πατήσω πάνω της. Ακόμα και τότε ο δρόμος μου δεν με βγάζει σε εκείνη. Τις τελευταίες μέρες ο πατέρας μου με παίρνει τηλέφωνο και με ρωτάει αν πήγα στο σπίτι να δω για τίποτα λογαριασμούς. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να πάω. 

Αν όμως με φέρει ο δρόμος μου στη γειτονιά μου, θα λοξοδρομήσω λίγο, θα περάσω απέναντι από τη γέφυρα, έστω και για τελευταία φορά. Να θυμηθώ τα παλιά, να γυρίσω λίγο το χρόνο πίσω, να βρεθώ και πάλι στα παιδικά μου χρόνια, τότε που ήμουν μαθήτρια και πήγαινα σχολείο, τότε που ανέβαινα στη γέφυρα, χάζευα τα αυτοκίνητα που περνούσαν από κάτω, τότε που κατέβαινα την στροφή με την κατηφόρα τρέχοντας για να βρεθώ μπροστά στην πόρτα του σχολείου. 

Να θυμηθώ και να με θυμηθεί! Γιατί τότε που ήμουν παιδί ήταν η "φιλενάδα" μου, ήταν αυτή που με κρατούσε ασφαλή, αυτή που με βοηθούσε να περάσω απέναντι για να με φέρει πιο κοντά σε όλα τα άλλα που τα χώριζε ο μεγάλος δρόμος που περνούσε κάτω της! Και ίσως σταθώ για λίγο πάνω της, να χαζέψω και πάλι τα αυτοκίνητα που περνούν από κάτω, τον αέρα που φυσάει στο πρόσωπο μου, να τρέξω στη στροφή της κατηφορίτσα της για να "μπω" στο σχολείο. 

Πως ξύπνησα το πρωί; Καλά, γιατί;