Είμαι μια ιδιοφιλία!

Όπως κάθε απόγευμα, έτσι και σήμερα, κατεβήκαμε στο παρκάκι που έχουμε απέναντι από το σπίτι μας για να συναντήσουν οι μικρές τις φιλενάδες τους. Και φυσικά είμαστε οι τελευταίοι που όχι μόνο φεύγουμε αλλά κλείνουμε και την πόρτα. Πως γίνεται αυτό ακόμα δεν το έχω καταλάβει!

Αφού έχουμε κάτσει περίπου μισή ωρίτσα και οι μικρές παίζουν, τρέχουν, φωνάζουν και η μαμά συζητάει διάφορα με τις υπόλοιπες μαμάδες θυμάται ότι πρέπει να πάει στο περίπτερο. Να πάρει την κακή της συνήθεια και μια κοκα κολα γιατί διψάει. Τώρα γιατί θα ξεδίψαγα με την κοκα κολα αυτό είναι άλλο παπά ευαγγέλιο, μην το ψάχνετε.

Πηγαίνουμε λοιπόν στο ψυγείο, παίρνουμε την κοκα κολα και μια πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό για τη Ναντίνα (ναι ήρθε μαζί μου παρέα-μη με χάσει χαχαχαχα.... ) και αφού πληρώνω και πάω να της πιάσω το χεράκι για να περάσουμε απέναντι γυρίζει και μου λέει:

"Μαμά είσαι ιδιοφιλία"

Τώρα γιατί θα σας γελάσω. Δεν έκανα κάτι ιδιοφιλές ε, ιδιοφυές ήθελα να πω!!! Απλά της είπα ότι καλύτερα να παίρναμε την πορτοκαλάδα παρά το χυμό που ήταν πιο ακριβός γιατί δεν μας έφταναν τα λεφτά. Και πραγματικά, είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου πάνω από 5 ευρώ και επειδή ήμουν σίγουρη ότι κάτι θα ήθελε αργότερα και η μεγάλη μας αδερφή αρκέστηκα στην πορτοκαλάδα των 0,90 λεπτών αντί να πάρω το χυμό του 1,30 ευρώ......

Αν αυτό με κάνει "ιδιοφιλία" ΟΚ πάω πάσο χαχαχαχα.......

Στις κούνιες είναι και ο μεγάλος μου έρωτας. Ένα κοριτσάκι 2 ετών, η Αννούλα. Γιατί τη λατρεύω; Μα φυσικά γιατί αυτό το παιδί απλά δεν υπάρχει. Είναι το τονωτικό μου, μετά τις κόρες μου πάντα!

Λίγο πριν φύγουμε λοιπόν, έρχεται η Αννούλα στη μαμά της που καθόμαστε στο παγκάκι και μιλάμε με το δάχτυλο στο στόμα, κοινώς τη φυσική της πιπίλα και εγώ τη ρωτάω εντελώς αθώα και απλά:

"Αννούλα τι κάνεις;"

Και εκείνη εντελώς αθώα και απλά μου απαντάει:

"Τσιμπουκάκι!"

Όχι, πέστε μου, μετά από αυτό τι έχετε να πείτε;