Ξορκίζω τον φόβο............

με μία μέρα καθυστέρηση, αφού μόλις τώρα έπεσε στην αντίληψη μου, ότι η χθεσινή μέρα ήταν αφιερωμένη στον Φόβο.

Ξορκίζω λοιπόν κι εγώ το Φόβο γράφοντας για αυτόν. Όπως ακριβώς μας συμβουλεύει ο Δούρειος Ίππος Αλλά για να δούμε πρώτα από όλα τι είναι ο Φόβος;

Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμόςπροστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη. Ο φόβος πρέπει να διακρίνεται από τη σχετική συναισθηματική κατάσταση του άγχους το οποίο εκδηλώνεται σαν εσωτερική ένταση και το οποίο συνήθως συμβαίνει χωρίς την ύπαρξη οποιασδήποτε εξωτερικής απειλής, απειλής μάλιστα που γίνεται αντιληπτής ως ανεξέλεγκτης ή αναπόφευκτης. Στην περίπτωση της συναισθηματικής κατάστασης του φόβου έχουμε να κάνουμε σχεδόν πάντα με μελλοντικά γεγονότα, με καταστάσεις ή συμπεριφορές τις οποίες μπορούμε να διαφύγουμε ή να αποφύγουμε. Ο φόβος θα μπορούσε επίσης να είναι μια στιγμιαία αντίδραση σε κάτι που συμβαίνει στο παρόν.

Όταν όμως ο φόβος συνεχίζει να υφίσταται, ενώ δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος και σε καταστάσεις υπερβολικού στρες, τότε μετατρέπεται σε φοβία και γίνεται εμπόδιο στην φυσιολογική αντιμετώπιση της καθημερινότητας του ατόμου. Η φοβία είναι ένας επίμονος και παράλογος φόβος κάποιου συγκεκριμένου αντικειμένου ή κατάστασης, που έχει σαν αποτέλεσμα την επιθυμία αποφυγής αυτού αντικειμένου που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί σπουδαία πηγή κινδύνου.

Πηγή: el.wikipedia.org

Σε εμένα πλέον ο Φόβος μου έχει καταντήσει Φοβία! Τι ακριβώς φοβάμαι; Παρόλο που αφήνω φως αναμμένο το βράδυ ο κύριος φόβος μου δεν είναι το σκοτάδι. Φοβάμαι όταν είμαι μόνη μου στο σπίτι με τα παιδιά. Μου έχει γίνει εμμονή εδώ και πολλά χρόνια όταν είχα ανακαλύψει ότι στο πατρικό είχαν μπει ξένοι με σκοπό να κλέψουν. Ευτυχώς κανένας δεν ήταν στο σπίτι εκείνο το βράδυ. Ίσως και για αυτό μπήκαν.

Από τότε δεν μπορώ να κοιμηθώ εύκολα όταν είμαι μόνη μου στο σπίτι. Ακόμα και τώρα που πλέον δεν κατοικούμε στο πατρικό μου εξακολουθώ να φοβάμαι τις μοναχικές νύχτες που περνάω με τις κόρες μου. Και είναι μπόλικες αφού ο σύζυγος δουλεύει κυρίως βράδια. 

Ίσως ένας λόγος που αφήνω ακόμα τη μεγάλη μου κόρη να κοιμάται μαζί μου στο κρεβάτι μου, όταν η θέση του μπαμπά της είναι άδεια, είναι επειδή θέλω παρεούλα. Θέλω να νιώθω κάποιον δίπλα μου την ώρα που κοιμάμαι. Λες και θα με προστατέψει η κόρη μου, ενώ στην ουσία εγώ είμαι αυτή που πρέπει να εγγυηθώ για την ασφάλεια της αλλά και της αδελφής της.

Ξορκίστε κι εσείς τον Φόβο λοιπόν. Δεν θα σας κοστίσει πολύ. Μόνο μια ανάρτηση στο ιστολόγιο σας, αν διαθέτετε, αλλιώς απλώς εκμυστηρευτείτε τον φόβο σας σε κάποιον πολύ δικό σας.