Στον οδοντίατρο......

Χθες το απόγευμα γυρνώντας από τη δουλειά, βρήκα την οικογένεια σύσσωμη να με περιμένει. Γιατί; Είχαμε οικογενειακό ραντεβού με τον οδοντίατρο και ευτυχώς που πήγαμε.

Οι μικρές τελικά έκαναν από ένα σφράγισμα η κάθε μία. Στη Νεφέλη μάλιστα έκανε και αναισθησία γιατί πονούσε! Και έχει να κάνει ακόμα δύο. 

Είχα δει από καιρό του λεκέδες στα δοντάκια τους και ευχόμουν απλά να είναι λεκέδες. Τελικά όμως ήταν τερηδόνα και τρυπούλες. Της μικρής είναι νεογιλό δόντι αλλά και της μεγάλης τα δύο είναι επίσης νεογιλά. Κάτι που μας ξάφνιασε καθώς νομίζαμε ότι πλέον σχεδόν όλα της τα δόντια είχαν αλλάξει. Μόνο το πάνω είναι μόνιμο. 

Η μικρή μου έκανε εντύπωση πόσο ήσυχα έκατσε! Ακόμα κι όταν της τρόχισε το δόντι δεν κατάλαβε τίποτα! Εμείς την κοιτούσαμε και φουσκώναμε από περηφάνια για το πόσο γενναίο είναι το κοριτσάκι μας. Η μεγάλη λίγο "κλώτσησε" την ώρα που της έκανε την ένεση αλλά ο οδοντίατρος μας είναι τόσο γλυκός και τρυφερός που αμέσως ηρέμησε και δέχτηκε με συγκατάβαση την αναισθησία. Βλέπετε είναι και συγγενής μας οπότε τον ξέρουν καλά! Σίγουρα και αυτό μετράει θετικά. Και να σας πω την αλήθεια τον προτιμώ παρόλο που δεν είναι παιδοδοντίατρος. Αρκεί οι μικρές, αλλά και εμείς φυσικά, να αισθανόμαστε άνετα!

Τώρα έχουμε άλλο ένα ραντεβού στις 4 του μήνα για το δεύτερο δοντάκι της Νεφέλης και σίγουρα θα χρειαστούμε και τρίτο.

Συμφωνήσαμε πως θα κόψουμε τα πολλά γλυκά και θα πλένουμε περισσότερο τα δοντάκια μας, παρόλο που η μαμά και ο μπαμπάς το λένε συνέχεια! 

Στενοχωρήθηκα λίγο που από τόσο μικρή ηλικία μπήκαν σε αυτή την ταλαιπωρία και τα έβαλα με τον εαυτό μου που τους επιτρέπω να κάνουν συχνά ατασθαλίες! Από εδώ και πέρα θα είμαστε πιο προσεκτικοί.