Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω.............

Όπως λέει και το γνωστό άσμα του Παντελή Θαλασσινού. Ο καιρός περνάει γρήγορα, σαν νερό-το έχω πει πολλές φορές-και πίσω μας μένουν μόνο οι αναμνήσεις. Χαρούμενες ή θλιμμένες, τις θυμόμαστε πάντα με μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη μας. Όπως όταν απολαμβάνω κάθε πρωί έναν διπλό καπουτσίνο με κανέλα. Την ίδια ακριβώς γεύση μου αφήνει......

Βλέπω τις κόρες μου να μεγαλώνουν....... Φέτος η μικρή έκλεισε τα 5 της χρόνια και όλοι μου λένε: "Καλέ πως πέρασαν τα χρόνια; Πότε την είχες στην κοιλιά, πότε μεγάλωσε;"

Και το ίδιο σκέφτομαι για εμένα. Πότε ήμουν στην κοιλιά της μαμάς μου και πότε μεγάλωσα. Τόσο πολύ-έχω ακόμα δρόμο βέβαια μπροστά μου-που έχω και δύο παιδιά!!!!

Τι ωραία κι ανέμελα που είναι τα παιδικά μας χρόνια! Γιατί φεύγουν τόσο γρήγορα; Τότε θέλαμε να μεγαλώσουμε γρήγορα. Τώρα να μικρώσουμε (όπως λέει και η Ναντίνα) και πάλι! Ειδικά τα μαθητικά μου χρόνια ήταν τα καλύτερα.........

Παρόλο που ήμουν μοναχοπαίδι δεν ένιωσα μοναξιά. Στην ίδια πολυκατοικία έμενε ένα αγοράκι, η αδελφή ψυχή μου, ο αδελφός που δεν είχα. Είχαμε διαφορά μόνο μερικούς μήνες και μεγαλώσαμε μαζί. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ήμασταν μαζί! Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις ατελείωτες ώρες παιχνιδιού; Τα ραβασάκια που γράφαμε και δίναμε ο ένας στον άλλον; Εκείνος κλεινόταν στο μπάνιο και εγώ του τα έβαζα κάτω από την πόρτα χαχαχα............ Αυτά στο δημοτικό.
Στο γυμνάσιο είχαμε μεγάλη παρέα.

Και στο γυμνάσιο έχω ζήσει απίστευτες στιγμές. Καταλήψεις, κοπάνες αλλά και διάβασμα με τα κομπρεσέρ δίπλα στα αυτιά μου! Φάρσες με τους συμμαθητές, τρομεροί καθηγητές (και στο Λύκειο ακόμα καλύτεροι), οι πρώτοι έρωτες!!!!!! Το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς............ Να βλέπεις τον άλλον και να ανατριχιάζεις ολόκληρη, να σε αγγίζει και να νιώθεις ότι φλέγεσαι! Θυμάστε τα μπλουζ που χορεύαμε στα πάρτι; Αναρωτιόμασταν αν θα μας ζητήσει να χορέψουμε εκείνος που έχουμε καψουρευτεί. Και όταν γινόταν αυτό ήμασταν στον παράδεισο!!!!

Δεν μας ένοιαζε τίποτα άλλο τότε. Δεν είχαμε σκοτούρες, προβλήματα...... Τα βλέπαμε όλα ρόδινα.

Δεν ξέρω πότε θεωρείται η καλύτερη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου. Εγώ πιστεύω ότι σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας ζούμε έντονες στιγμές. Είτε πρόκειται στην παιδική, εφηβική ή ενήλικη φάση της. Υπάρχουν όμως κάποιες που χαράσσονται στην καρδιά μας, στο μυαλό μας, στην ψυχή μας. Όπως η γέννηση των παιδιών μας!

Τώρα είμαστε εμείς στη θέση των γονιών μας. Εμείς ανησυχούμε για το μέλλον τους. Εκείνα απλά χαίρονται την ανέμελη παιδική τους ηλικία. Σκοπός μας είναι να τους την προσφέρουμε όσο πιο απλόχερα μπορούμε. Για να μεγαλώσουν και εκείνα με τη σειρά τους και να έχουν να θυμούνται εξίσου υπέροχα παιδικά χρόνια.

Οι κόρες μου βιάζονται να μεγαλώσουν και με ρωτούν συνέχεια:

"Μαμά πότε θα μεγαλώσω; Να γίνω και εγώ μανούλα;"

Εγώ τους απαντάω:

"Μην βιάζεστε. Χαρείτε όσο μπορείτε τα παιδικά σας χρόνια. Ζήστε το τώρα!"

Και εύχομαι να με έχει ο Θεός καλά, να είμαι δίπλα τους, να τις δω να μεγαλώνουν και ας χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος! Η ζωή είναι μικρή........ Ας την ζήσουμε όσο πιο έντονα μπορούμε!