Αναμνήσεις...............

Σεπτέμβριος 2001.

Σχεδόν 1 χρόνο παντρεμένη και με το σύζυγο είμαστε για μερικές μέρες στην Κεφαλονιά. Τη γενέτειρα του πεθερού μου. Τι ωραίο μέρος! Θα ήθελα να ζούσα εκεί και όχι στη γκρίζα Αθήνα. Είμαστε οι δυο μας και σχεδόν έχουμε γυρίσει όλο το νησί! Πήγαμε στο χωριό του πεθερού μου, στο Φισκάρδο, στο Μύρτο, στο Ξι, στην Άσο, στη Σάμη! Το καθένα με τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα αλλά όλα με υπέροχα τοπία, καταγάλανα νερά, ωραίους ανθρώπους και καλό φαγητό! Δεν μείναμε πολλές μέρες, περίπου 4, αλλά ήταν σαν να κάναμε το δεύτερο μήνα του μέλιτος! Ο κανονικός ήταν ένα μήνα μετά το γάμο στα Ζαγοροχώρια. Άλλη ομορφιά από εκεί!

Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, μαζί με τους δικούς μου, βρεθήκαμε για λίγες μέρες πάλι στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ο πατέρας μου είχε αναλάβει να ανακαινίσει κάποια δωμάτια σε ένα ξενοδοχείο και ήταν ωραία ευκαιρία για να περάσουμε μερικές ημέρες ξεγνοιασιάς. Επισκεφθήκαμε και την Κνωσό αλλά έκαναν εργασίες συντήρησης και δεν καταφέραμε να δούμε και πολλά. Είχε και ο άντρας μου έναν συνάδελφο Ανωγίτη και δεν μπορούσαμε να φύγουμε χωρίς να τον επισκεφθούμε. Μέχρι και στο Ιδαίο Άντρο μας πήγε. Στη σπηλιά όπου ανατράφηκε ο Δίας! Ανέβαινα και εγώ τα βουνά και τα λαγκάδια χωρίς να ξέρω ότι είμαι έγκυος στην πρώτη μου κόρη! Το έμαθα ένα μήνα αργότερα και δεν το πίστευα. Δεν περίμενα ότι θα έμενα τόσο γρήγορα έγκυος.

Μια εγκυμοσύνη που με χαροποίησε αλλά και με προβλημάτισε κιόλας γιατί μόλις είχα βρει δουλειά σε ένα φροντιστήριο (στη γραμματεία) και επειδή δεν είχα ακόμα σταθεροποιηθεί στη θέση μου θα έλεγα στους εργοδότες μου ότι ήμουν έγκυος; Το κράτησα κρυφό για κανένα μήνα ακόμα αλλά δεν γινόταν και τόσο εύκολο, όχι γιατί είχε αρχίσει να φαίνεται η κοιλίτσα μου, αλλά γιατί μου ζητούσαν να κάνω κάποιες βαριές δουλειές, να σηκώνω βάρη και εγώ όλο αρνιόμουν βρίσκοντας διάφορα προσχήματα. Τελικά ένα βράδυ μίλησα σε έναν από τους εργοδότες μου και εκείνος αντί να με συγχαρεί με απέλυσε! Μου ήρθε κεραμίδα. Μπορούσε να με διώξει αφού η σύμβαση μου ανανεωνόταν κάθε μήνα χωρίς να έχει καθόλου επιπτώσεις, όπως πληροφορήθηκα κατόπιν εορτής από τον ΟΑΕΔ. Έτσι κάθισα στο σπιτάκι μου καθ' όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Και τελικά το ευχαριστήθηκα!!!!

Όταν έκανα τον πρώτο υπέρηχο, στις 7 εβδομάδες, ίσα που φαινόταν το έμβρυο. Ακούσαμε όμως την καρδούλα του. Στην αυχενική διαφάνεια όμως, μερικές εβδομάδες αργότερα, εγώ και ο σύζυγος μου μείναμε με ανοιχτό το στόμα. Το έμβρυο είχε μεγάλη διαφορά από ότι στον πρώτο υπέρηχο. Πλέον είχε σχηματιστεί πλήρως και το χαζεύαμε σαν χάνοι!!!! Η καρδιά του ακουγόταν πολύ δυνατά και τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μέσα μου μεγαλώνει ένα τόσο δα μικρό ανθρωπάκι! Το ήξερα αλλά υπήρχαν και στιγμές που το ξεχνούσα. Μέχρι που ένιωσα τα πρώτα σκιρτήματα του. Καθόμουν στον καναπέ και χάζευα στην τηλεόραση όταν άρχισε να γουργουρίζει το στομάχι μου. Σκέφτηκα να φτιάξω ένα σνακ για να φάω αλλά ξαφνικά σταμάτησε....... και μετά από λίγο ένιωσα σαν να με γαργαλάει κάποιος στην κοιλιά. Λίγο αργότερα ήταν σαν να πεταρίζει κάτι μέσα μου. Τότε κατάλαβα, και με βάση όσα είχα διαβάσει μέχρι τότε, ότι δεν πεινούσα αλλά αυτό που ένιωθα ήταν το μωρό και άρχισα να χαζογελάω μόνη μου!!!!

Μετά από αυτές τις πρώτες ελαφρές κινήσεις αρχίσαμε τις καλές και δυνατές κλωτσιές. Δεν θα ξεχάσω μια βραδιά που ήμασταν στο σπίτι της πεθεράς μου και το μωρό δεν καθόταν καθόλου ήσυχο. Με είχε ταράξει στις κλωτσιές και εγώ δεν μπορούσα να βολευτώ στον καναπέ με τίποτα!!!! Και οι μήνες περνούσαν. Και η κοιλιά μεγάλωνε. Στον υπέρηχο του Β΄ επιπέδου η γιατρός μας είπε ότι θα αποκτούσαμε κοριτσάκι αλλά είχε μια επιφύλαξη καθώς δεν είχε καλή θέση η μικρή και δεν φαινόταν καθαρά. Το ξεδιαλύναμε στον όγδοο μήνα που είχε την κατάλληλη θέση. Καταλαβαίνετε, να μην μπω σε λεπτομέρειες χαχαχα.... Μου άρεσε η ιδέα του να γίνω κοριτσομάνα, όχι ότι δεν αγαπάω και τα αγοράκια. αλλά τα είχα ζήσει και τα δύο φύλα στην κατασκήνωση που δούλευα και τα κορίτσια τα έβρισκα πιο ενδιαφέροντα. Και δεν έπεσα έξω!!!! Περνάμε φίνα με τις κόρες μου.

Τους δύο τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης μου τους έβγαλα περπατώντας πολύ, κάνοντας πολλές δουλειές στο σπίτι και με μαθήματα ανώδυνου τοκετού (που τελικά δεν χρειάστηκαν αφού γέννησα με καισαρική.... ). Το μωρό, ενώ είχε γυρίσει με το κεφάλι προς τα κάτω, δεν είχε κατέβει καθόλου αλλά την ένιωθα ακριβώς κάτω από το στήθος μου! Ημερομηνία τοκετού είχα μεταξύ 5 και 8 Αυγούστου του 2002 και έφαγα όλο το καλοκαίρι και όλη τη ζέστη στην Αθήνα, αφού με το ζόρι  πηγαίναμε μέχρι τη Σαλαμίνα για κανένα μπανάκι. Εγώ φυσικά δεν έμπαινα στη θάλασσα μετά τη συμβουλή της γιατρού μου και την έβγαζα στην παραλία με δροσερό χυμό ή καφεδάκι. Και πόσο τους ζήλευα τους υπόλοιπους που δροσίζονταν μέσα στο νερό. Πρέπει να έκανα τουλάχιστον 4-5 ντους την ημέρα γιατί ίδρωνα υπερβολικά και δεν μπορούσα να βολευτώ πουθενά καθώς η κοιλιά μου κόντευε να σκάσει από το μέγεθος. Και να φανταστείτε ότι το μωρό δεν ήταν μεγάλο. 3.050 γεννήθηκε η τσούπρα μου!

Κάθε βράδυ βγαίναμε βόλτα παρέα με τη μαμά μου  μέχρι την πλατεία του Δήμου μας περπατώντας. Η απόσταση από το σπίτι μας ήταν περίπου στα 15 λεπτά, αλλά το απολάμβανα γιατί ήταν οι μόνες ώρες της ημέρας που κάπως δρόσιζε. Στο δρόμο συναντούσαμε κι άλλους εναπομείναντες στην καλοκαιρινή Αθήνα και με κάποιους πιάναμε την κουβέντα λες και γνωριζόμασταν χρόνια!

Οι μέρες περνούσαν όμως, κοντεύαμε να φτάσουμε στις 8 Αυγούστου, και ο τοκετός δεν έλεγε να ξεκινήσει. Σχεδόν έκλεινα και τον ένατο μήνα και είχα αρχίσει να ανησυχώ. Βέβαια είχα διαβάσει ότι κάποια μωρά αργούν λίγο παραπάνω να βγουν, ειδικά στις γυναίκες που εγκυμονούν για πρώτη φορά, αλλά νομίζω ότι η κορούλα μου είχε βολευτεί μέσα στη ζεστασιά της κοιλίτσας μου και δεν ήθελε να βγει. Ένα βράδυ πριν την ημέρα της γέννησης της δεν είχα ησυχία. Το ίδιο και το μωράκι μου. Σχεδόν δεν κλείσαμε μάτι όλη τη νύχτα εγώ και η μητέρα μου καθώς είχε αρχίσει να πονάει η μέση μου χωρίς όμως να νιώθω σαν να έχω συσπάσεις και πόνους τοκετού! Το πρωί μας βρήκε στην ίδια κατάσταση και αποφασίσαμε με τον άντρα μου, αφού είχαμε μιλήσει στη γιατρό μου, να πάμε στο νοσοκομείο να με δει.

Και εδώ ξεκινάει η ιστορία της γέννησης της Νεφέλης μου. Να μου επιτρέψετε όμως να σας τη διηγηθώ κάποια άλλη στιγμή γιατί αυτή η ανάρτηση δεν θα έχει τελειωμό. Υπομονή να μου κάνετε και σύντομα θα μάθετε όλες τις λεπτομέρειες!