Αναμνήσεις...............

Η γέννηση της Νεφέλης μου!

Καθώς πλησιάζουν οι μέρες που θα γεννήσει η κουμπαρούλα μου τα διδυμάκια της και θυμήθηκα τις δικές μου γέννες. Ειδικά στην πρώτη μου κόρη αγωνιούσα ιδιαίτερα, καθώς οι μέρες περνούσαν και ο τοκετός δεν έλεγε να ξεκινήσει. Η μεγάλη μου κόρη, περιττό να σας πω, πήρε όλο το μήνα. Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 2002 και στο βιβλιάριο έγραψαν 40 εβδομάδες και 1 ημέρες! Ζωή να 'χει το παιδάκι μου, της άρεσε η ζεστασιά της κοιλίτσας μου!!!!! Τρεις φορές είχα κάνει το NST αλλά συσπάσεις ούτε για δείγμα, το μωρό να κουνιέται συνέχεια και εγώ να ξεφυσάω από το βάρος και τη ζέστη. Γιατί το καλοκαίρι του 2002 έκανε πολλήηηηηηηηηηηη ζέστη και την έφαγα όλη. Όταν γέννησα με το καλό δρόσισε, την τύχη μου...................

Στις 8 Αυγούστου που λέτε, από τις 8 το πρωί ήμασταν στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα...... Ήπιαμε έναν καφέ, φάγαμε και μια τυρόπιτα (που να ήξερα ότι θα γεννούσα εκείνη την ημέρα!) και περιμέναμε να μπούμε για το τρίτο και τελευταίο, ευτυχώς, NST. Αφού τέλειωσε η εξέταση και φυσικά σύσπαση ούτε για δείγμα, είπε η γιατρός μου να με σκαλίσει λίγο από κάτω μπας και διεγείρει τον τράχηλο και ξεκινήσει ο τοκετός. Για σπάσιμο νερών ούτε λόγος ε; Τελικά με τα πολλά, αποφασίζει να μου κάνει εισαγωγή, να βάλουμε υπόθετο για να μαλακώσει ο τράχηλος και να ξεκινήσει ο τοκετός (για ορό ούτε που είπε τίποτα-εννοώ τεχνητούς πόνους). Παρόλα αυτά πριν μερικές εβδομάδες μου είχε πει ότι δεν είχα καθόλου τις προϋποθέσεις για να γεννήσω φυσιολογικά και θα πηγαίναμε για καισαρική. Τέλος πάντων, ας πάμε παρακάτω.

Μου κάνει εισαγωγή κατά το μεσημέρι, έρχεται ο νοσοκόμος, βάζουμε το υπόθετο και περιμένουμε. Μου είχε πει ότι μέχρι τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας θα είχα γεννήσει. Ναι, καλά!!!! Έρχεται κατά τις 4 το απόγευμα και μου λέει ότι τα λευκά μου ήταν αυξημένα (24.000!!) και θα μπω χειρουργείο. Το γιατί αυξήθηκαν το παραβλέψαμε. Με έπιασε εμένα τότε ένα άγχος άλλο πράγμα! Πρώτη γέννα, ήθελα και εγώ λίγη συμπαράσταση από τη γιατρό μου. Τελικά μετά από 1 ώρα με ανέβασαν στις αίθουσες τοκετών για να με ετοιμάσουν. Μου έβαλαν καθετήρα, τη συσκευή που ακούν το μωρό και το καρδιογράφο. Ο οποίος κόλλησε και είχαν μαζευτεί πάνω από το κεφάλι μου πέντε νοματαίοι για να τον φτιάξουν. Και εγώ να νιώθω ότι πνίγομαι!!!!! Η γιατρός να τρέχει πανικόβλητη, να έχει αγχωθεί γιατί εγώ είχα ανεβάσει πίεση και το μωρό δεν ακουγόταν καλά γιατί είχε το λώρο δύο φορές τυλιγμένο στο λαιμό του. Εγώ να είμαι τόσο φοβισμένη που την ώρα που με περνούσαν μπροστά από τους δικούς μου για να με πάνε στο χειρουργείο να τρέμω σαν το ψάρι.

Στο χειρουργείο με παράτησαν για μερικά λεπτά στο έλεος τους αφού είχαν γέννα δίπλα και έβγαινε το μωρό. Και εγώ τι ήμουν; Για περίπατο είχα πάει; Το κατάπια κι αυτό!!!! Αυτό που μου κάθισε στο λαιμό, ήταν η πλήρης αδιαφορία της γιατρού μου, η οποία ήθελε να τελειώνουμε για να πάει σπίτι της!!!! Εγώ ζήτησα επισκληρίδιο αλλά βρήκαν δικαιολογία ότι και καλά έχω οίδημα στην πλάτη για να μην τους πρήζω..... Το ότι η πίεση μου ήταν 19 δεν τους ένοιαζε. Με αυτή την πίεση με κοίμισε!!!! Όταν συνήλθα, αρκετές ώρες αργότερα, όλα είχαν τελειώσει και εγώ ένιωθα κενή και πολύ κουρασμένη! Της ζήτησα να μου φέρει το μωρό να το δω αλλά μου το αρνήθηκε με μια φτηνή δικαιολογία του τύπου "Απαγορεύεται στην αίθουσα ανάνηψης να είναι τα μωρά". Από εκεί, και αφού συνήλθα πλήρως, με πήγαν στη μονάδα αυξημένης φροντίδας, λόγω των πολύ αυξημένων λευκών αιμοσφαιρίων, όπου έκατσα για 1 24ωρο! Το χειρότερο της ζωής μου.

Να μην μπορώ να σηκωθώ, να μην μπορώ να κουνηθώ λόγω της τομής, να έχω τις πιο βλαμμένες νοσοκόμες και φυσικά να μην βλέπω κανέναν δικό μου (ούτε το μωρό μου) αφού απαγορευόταν σε όλους να μπουν μέσα. Για πέντε λεπτά άφησαν τον άντρα μου, με ειδική στολή, και αυτό επειδή εργάζεται στο ΕΚΑΒ. Αλλιώς...... Μετά από πολλές ώρες αναμονής και χωρίς καλό ύπνο φυσικά λόγω άγχους, χτύπησε το τηλέφωνο της μονάδας και για εμένα. Ήρθαν τότε οι νοσοκόμοι, μαζί και ο άντρας μου, και επιτέλους έφευγα από εκείνο το τεράστιο δωμάτιο που τόσο είχα μισήσει και κατέβηκα στον κάτω όροφο. Στο δωμάτιο μου και φυσικά στο μωράκι μου!!!!! Όταν τελικά με έβαλαν στο κρεβάτι, με έντυσε η μαμά μου και ήρθε η γιατρός μου και με σήκωσε για να περπατήσω είδα και το μωρό μου! Την ομορφιά μου! Που φυσικά, όπως μου είχαν πει, περίμενα ότι θα ήταν άσπρη και ροδαλή αλλά εκείνη, λόγω ταλαιπωρίας είχε βγει κατακόκκινη και με μαλλί κατάμαυρο! Παρόλο που ήμουν κουρασμένη και θυμωμένη (με τη γιατρό μου) πήρα το μικροσκοπικό πλασματάκι στην αγκαλιά μου και τα ξέχασα όλα!!!!

Και τώρα, που λέτε, αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι κοντεύει να με φτάσει στο ύψος!!!