Παλιοί συμμαθητές!

Εδώ είμαστε στην έκτη δημοτικού!

Τους τελευταίους μήνες, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, σκεφτόμουν πολύ έντονα τη δασκάλα που είχα στο δημοτικό. Ήταν μια γυναίκα τόσο γλυκιά, τόσο χαμογελαστή, τόσο καλοσυνάτη με τα παιδιά και είχε απέραντη όρεξη να μας διδάξει όχι μόνο τα σχολικά βιβλία αλλά και τη ζωή την ίδια! Ήταν αυστηρή εκεί που έπρεπε και μας επιβράβευε επίσης εκεί που έπρεπε. Ήταν μια δασκάλα που είχαμε την τύχη να την έχουμε από την πρώτη έως την έκτη δημοτικού και σε αυτά τα έξι χρόνια μας πρόσφερε πολλά! Μαζί με τη δασκάλα του άλλου τμήματος διοργάνωνε εκδηλώσεις για τις εθνικές εορτές, θεατρικές παραστάσεις αλλά και δραστηριότητες που μπορούσαν να πραγματοποιηθούν μέσα στις σχολικές αίθουσες. Είναι ένας άνθρωπος που δεν πρόκειται να βγάλω από την καρδιά μου όσο εκείνη ακόμα χτυπάει.

Η δασκάλα μας λοιπόν, από όσο θυμάμαι, μετά από εμάς βγήκε στη σύνταξη και έφυγαν με τον άντρα της για την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κεφαλονιά. Και όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαμε καθόλου νέα της. Κατά καιρούς ερχόταν στο μυαλό μου, κυρίως μέσα από συζητήσεις που είχαμε με μια παλιά μου συμμαθήτρια, που κρατάμε ακόμα επαφές. Με τους περισσότερους δυστυχώς χαθήκαμε!

Και πριν μερικές μέρες, ήρθε ένα μήνυμα στο facebook, από μια παλιά μου συμμαθήτρια γράφοντας ότι η δασκάλα μας, άγνωστο πως, επικοινώνησε μαζί της μέσω τηλεφώνου και της ζήτησε να βρεθούμε όλοι οι παλιοί της μαθητές για να τα πούμε. Να ειδωθούμε μετά από τόσα χρόνια! Δεν ήταν τυχαίο, λοιπόν, το ότι τη σκεφτόμουν πολύ έντονα τόσο καιρό. Ήταν ένα προαίσθημα που μου έλεγε ότι αυτή τη γυναίκα θα την έβλεπα για μια ακόμη φορά στη ζωή μου!

Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα! Και χαρά αλλά και αμηχανία. Πως θα είμαστε όλοι μαζί και πάλι μετά από όλα αυτά τα χρόνια! Άραγε έχουμε αλλάξει πολύ ή θα αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον; Πόσοι από εμάς έχουν παιδιά, πως να είναι οι ζωές τους; Τι ιστορίες θα έχουμε να διηγηθούμε ο ένας στον άλλον. Θα μας φτάσουν δύο με τρεις ώρες; Πολύ αμφιβάλλω! Θα είναι όμως μια αρχή για να ξαναβρεθούμε και να φροντίσουμε να μην ξαναχαθούμε, να διατηρήσουμε επαφή!

Οι κόρες μου έχουν ακούσει πολλά για τη δασκάλα μου, και από εμένα αλλά και από τη μαμά μου, που την περίοδο που πήγαινα σχολείο, εκείνη και η δασκάλα μου είχαν αναπτύξει στενή φιλική σχέση, και θέλουν να τη γνωρίσουν από κοντά. Σαν παιδί ήμουν γενικά γκρινιάρα (από εμένα έχει πάρει η μικρή μου κόρη..... ) και η δασκάλα μου με έλεγε "γκρινιαρούλα γατούλα". Έτσι έκλεισα το μήνυμα που της έστειλα στο facebook τις προάλλες-ωωωω ναι....... η γυναίκα αυτή είναι 72 ετών και έχει λογαριασμό στο facebook!-για να καταλάβει ποια είμαι, αν και είμαι σίγουρη ότι θυμάται όλα τα ονόματα των μαθητών της! 

Η συνάντηση λοιπόν ορίστηκε για την Κυριακή που μας έρχεται και ήδη με έχει πιάσει νευρικότητα. Νιώθω και πάλι κοπελίτσα που πηγαίνει στο πρώτο ραντεβού της με το αγόρι της που σκέφτεται τι να φορέσει και πως να φερθεί για να του αρέσει. Νομίζω όμως πως το καλύτερο θα είναι να "φορέσουμε" το ομορφότερο χαμόγελο μας, να είμαστε ο εαυτός μας-όπως όταν ήμασταν στο σχολείο-και ένα είναι σίγουρο. Ότι αυτή η συνάντηση θα μας μείνει αξέχαστη!