Στιγμές ζωής.....

Στην πορεία της ζωής μας ζούμε ευχάριστες, δυσάρεστες, ξεκαρδιστικές, συγκινητικές στιγμές. Όλες τις βάζουμε στο μικρό κουτάκι του μυαλού μας και τις φυλάμε καλά! Τις θυμόμαστε με αγάπη καθώς περνούν τα χρόνια. Σήμερα έχω ανοίξει αυτό το καλά σφραγισμένο κουτάκι και οι στιγμές της ζωής μου με έχουν κατακλύσει.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα. Από μικρή όμως σαν τόπο καταγωγής μου θεωρώ το Πήλιο, καθώς κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι τα περνούσα εκεί με την οικογένεια μου. Την τρίτη λυκείου την τέλειωσα εκεί. Και ήταν η καλύτερη χρονιά της ζωής μου. Μέχρι τότε ήμουν ένα ντροπαλό κορίτσι, με λίγους φίλους. Τη χρονιά που έμεινα στο χωριό όλα άλλαξαν. Ο χαρακτήρας μου, η προσωπικότητα μου, όλα! Βασικά εκείνη τη χρονιά έγινα πιο ώριμη και "πονηρεύτηκα" και λίγο!

Η μητέρα μου με τον ξάδερφο μου (εφτά χρόνια μεγαλύτερος μου) είχαν ανοίξει ένα καφέ στο χωριό και τις περισσότερες ώρες της ημέρας, όταν δεν ήμουν σχολείο ή φροντιστήριο, τις περνούσα εκεί. Εκεί διάβαζα, εκεί διασκέδαζα, εκεί ερωτευόμουν. Εκεί ενηλικιώθηκα!

Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς είχε έρθει στο χωριό η θεία μου με ένα φιλικό της ζευγάρι. Την παραμονή των Χριστουγέννων, το μαγαζί δεν είχε πολύ κόσμο, εκτός από μερικούς φίλους του ξαδέρφου μου. Αποφασίσαμε λοιπόν, να πάρουμε τα αυτοκίνητα και να πάμε προς το χιονοδρομικό να βρούμε κάποιους άλλους φίλους που δούλευαν εκεί. Η ώρα ήταν 10 το βράδυ και ο καιρός, παρόλο που στο χωριό δεν είχε χιονίσει, ήταν αρκετά κρύος. Ξεκινήσαμε από το χωριό με δύο αυτοκίνητα, περίπου 10 άτομα, και φτάνοντας τα αφήσαμε στο πρώτο πάρκινγκ-αρκετά χαμηλά-γιατί ο δρόμος είχε πιάσει πάγο. Ούτως ή άλλως η απόσταση μέχρι το χιονοδρομικό δεν απείχε και πολύ. Περίπου 1 χιλιόμετρο με τα πόδια. Η διαδρομή ήταν φανταστική μέσα στο χιόνι με το φως του φεγγαριού να αντανακλάται πάνω του και τα δέντρα να μας σφυρίζουν μελωδίες λόγω του αέρα (μην ξεχνάμε και το υψόμετρο-1600 μέτρα περίπου!). Το κρύο δεν μας πτοούσε καθόλου. Όταν έχεις καλή παρέα ζεσταίνεται η καρδιά σου και η ψυχή σου και νιώθεις ευτυχισμένος. Έτσι ήμασταν και εμείς. Αφού στη διαδρομή αστειευόμασταν, μιλούσαμε, γελάγαμε τόσο δυνατά που σκίζαμε την ησυχία της νύχτας! Ακόμα και λύκος ή αρκούδα να ήταν εκείνη την ώρα εκεί θα είχε τρομάξει και θα είχε φύγει μακριά! Και μετά, αφού φτάσαμε, και μας υποδέχτηκαν φίλοι και γνωστοί, η υπέροχη ζεστή σοκολάτα που απολαύσαμε στο σαλέ του χιονοδρομικού δίπλα στο τζάκι αγναντεύοντας έξω από το παράθυρο τους νυχτερινούς σκιέρ που κατέβαιναν την πλαγιά!

Λίγες μέρες μετά προς το βραδάκι, και ενώ ήμασταν στο σπίτι με τη μητέρα μου, άρχισε να χιονίζει. Δεν έριχνε όμως απλά χοντρές νιφάδες, είχε και αέρα. Χιονοθύελλα δηλαδή! Πήραμε λοιπόν η μία την άλλη και κάποια απαραίτητα πράγματα και πήγαμε να μείνουμε όλοι μαζί με τον ξάδερφο μου, καθώς κι εκείνος ήταν μόνος του. Το χιόνι ολοένα και ανέβαινε. Οφείλω να ομολογήσω ότι κάπως θορυβηθήκαμε. Το χωριό τελικά αποκλείστηκε για δύο με τρεις μέρες. Κοιμηθήκαμε στον ξάδερφο μου και το πρωί ανοίξαμε την πόρτα και το χιόνι ήταν μέχρι τη μέση της. Φωνάξαμε έναν φίλο του ξαδέρφου μου για να μας ανοίξει "δρόμο" ώστε να μπορέσουμε να φύγουμε. Όταν ήρθε σπίτι μας και του ανοίξαμε την πόρτα, ακόμα το θυμάμαι, νιώθαμε ότι ήμασταν σε ένα υπόγειο και μας έβλεπε από ψηλά!!!! Καταφέραμε να ανοίξουμε ένα μικρό διάδρομο ανάμεσα στο χιόνι-δεν είναι και εύκολο να σκάβεις σε χιόνι που έχει πετρώσει σχεδόν-και μαζί με το φίλο του ξαδέρφου μου πήγαμε προς την πλατεία του χωριού για να συναντηθώ με μια άλλη κοπέλα στο μαγαζί τους. Ο δήμος ακόμα δεν είχε στείλει άτομα για να "ανοίξουν" τα καλντερίμια και το χιόνι που ήταν παραπάνω από 1 μέτρο είχε φτάσει σχεδόν στο ύψος των εξωτερικών τοίχων των σπιτιών. Περπατούσαμε, κατεβαίνοντας, και βλέπαμε μέσα στις αυλές, κάτι που σε φυσιολογικές συνθήκες είναι ανέφικτο!

Την ίδια χρονιά, κοντά στο Πάσχα, είχε έρθει και ο κολλητός μου για μερικές μέρες. Ένα πρωινό ξυπνήσαμε χαράματα, πήραμε το λεωφορείο και ανεβήκαμε στο χιονοδρομικό. Έτσι σαν εκδρομούλα! Ακόμα είχε χιόνι εκεί και υπήρχε πολύς κόσμος. Περάσαμε σχεδόν όλο το πρωινό μας εκεί και αποφασίσαμε όχι να γυρίσουμε με το λεωφορείο όπως πήγαμε αλλά με τα πόδια, καθώς υπάρχει ένα χωματόδρομος που βγάζει κατευθείαν στο χωριό. Αλλά δεν είναι και κοντά. Τρεις ώρες με τα πόδια!!!!! Ξεκινήσαμε, λοιπόν, να κατεβαίνουμε. Το τοπίο ήταν υπέροχο για εκείνη την εποχή! Μέχρι σχεδόν τη μέση της διαδρομής περπατούσαμε στο χιόνι. Μετά, σαν κάποιος να το είχε κόψει με μαχαίρι, το χιόνι σταματούσε. Έτσι, απότομα! Λίγο πριν φτάσουμε όμως στο χωριό είχαμε την αίσθηση ότι είχαμε πάρει λάθος δρόμο. Κι όμως! Δεν είχαμε λοξοδρομήσει πουθενά! Απλά ο δρόμος άλλαζε πορεία σε ένα σημείο, τόσο πολύ, που νόμιζες ότι κατευθυνόσουν στο απέναντι χωριό. Τελικά, παρατηρώντας το μέρος, είδα κάτι που γνώριζα και αμέσως προσανατολίστηκα! Από τότε δεν έχω επιχειρήσει ξανά να κάνω τέτοια κατάβαση. Μία μου ήταν αρκετή!!!!

Μετά από δύο χρόνια περίπου, τριήμερο Καθαράς Δευτέρας, αποφασίσαμε να "ανέβουμε" στο χωριό με τον μέλλοντα τότε άντρα μου. Ο καιρός σε όλη τη διαδρομή δεν προμήνυε τίποτα για αυτό που θα συναντούσαμε. Φύγαμε απόγευμα Παρασκευής και φτάσαμε στο χωριό το βράδυ. Στο μαγαζί του ξαδέρφου μου ήταν όλοι κι όλοι τρία άτομα. Μπήκαμε και εμείς μέσα με τους σάκους μας (πόσα να κουβαλήσεις πια για τρεις μέρες;), καθίσαμε και ήπιαμε κάτι για να ζεσταθούμε. Η ώρα πέρασε και έφτασε τρεις τα χαράματα όταν αποφασίσαμε να σηκωθούμε και να πάμε για ύπνο. Και βγαίνοντας έξω από την πόρτα μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη! Όλα ήταν σκεπασμένα με ένα λευκό πέπλο και από τον κατάμαυρο ουρανό έπεφταν παχιές άσπρες νιφάδες! Εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι θα είναι ένα τριήμερο που δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Ήταν από τις πιο ρομαντικές στιγμές που έχω περάσει ποτέ με τον άντρα μου! Νομίζω ότι καταλαβαίνετε που το πάω!!!!!!!

Όταν παντρευτήκαμε και ήταν να πάμε το ταξίδι του μέλιτος, δεν διαλέξαμε έναν εξωτικό προορισμό αλλά αποφασίσαμε να τιμήσουμε την Ελλάδα μας. Έτσι, κατευθυνθήκαμε προς τα Ζαγοροχώρια. Τι υπέροχο τοπίο! Αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι εκτός Ελλάδας. Άγριο και συνάμα τόσο φιλόξενο! Σφίγγεται η καρδιά σου όμως γιατί τα περισσότερα χωριά είναι εγκαταλειμένα. Είναι καθαρά τουριστικό μέρος. Μείναμε στο γνωστό σε όλους Πάπιγκο μετά από προτροπή της νονάς μου, καθώς κάθε Χριστούγεννα τα γιορτάζουν εκεί με καλούς φίλους! Οι μέρες που περάσαμε εκεί ήταν λίγες αλλά αξέχαστες! Αν κατέβεις στις όχθες του Βοϊδομάτη νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε παραμύθι. Περιμένεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα δεις κάποιο αερικό, κάποια νεράϊδα, κάποιο ξωτικό του δάσους! Τα νερά είναι κρυστάλλινα, τα βουνά επιβλητικά γύρω από το Πάπιγκο, νομίζεις ότι είσαι σε ένα κόσμο εξωπραγματικό! 

Όλες αυτές οι στιγμές και ακόμα περισσότερες βρίσκονται στο κουτάκι του μυαλού μου καλά κρυμμένες. Είναι στιγμές της ζωής μου και της ζωής των αγαπημένων μου προσώπων που δεν θέλω να ξεχάσω ποτέ. Ψάχνοντας μια μέρα στο διαδίκτυο για μια εργασία της κόρης μου διάβασα το εξής:

"Η ζωή είναι στιγμές........

Στιγμές που διαδέχονται η μία την άλλη"