Αναρωτιέμαι........

Εδώ και 9 χρόνια μεγαλώνω δύο παιδιά. Και οφείλω μαζί με τον άντρα μου να τους μεταδώσω κάποιες αξίες για τη ζωή και για τη συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους. Είναι αυτό που λένε οι παλιοί: "Καλή ανατροφή".

Τι σημαίνει όμως καλή ανατροφή; Η μητέρα μου, μου δίδαξε ότι πρέπει να σέβομαι όχι μόνο τους άλλους ανθρώπους αλλά και οτιδήποτε με περιβάλλει. Αυτό σημαίνει ότι δεν βγαίνω έξω από το σπίτι και "καταστρέφω" ότι μου κάνει κέφι. Και ειδικά την περιούσια κάποιου άλλου. Γιατί αυτός, ο άλλος, έχει μοχθήσει για να αποκτήσει ότι έχει. Με τον ίδιο τρόπο μου έμαθε να σέβομαι και τους δημόσιους χώρους, όπως πάρκα, παιδικές χαρές, πλατείες κλπ. Μου έμαθε να μην ρυπαίνω αυτούς τους χώρους αλλά ούτε και να προκαλώ καταστροφές γιατί αυτό έχει αντίκτυπο σε όλους μας. Επίσης, μου δίδαξε να παραδέχομαι τα λάθη μου (δύσκολο για όλους αυτό) και να μη κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου.

Με λίγα λόγια με έμαθε να αγαπώ οτιδήποτε υπάρχει γύρω μου και να το διαφυλάττω σαν θησαυρό! Το ίδιο προσπαθώ να εμφυσήσω και στις κόρες μου. Θέλω τα παιδιά μου να είναι ειλικρινή απέναντι μας και κατά συνέπεια και στους υπόλοιπους, να σέβονται τα συναισθήματα των άλλων και κατά συνέπεια και του περιβάλλοντος που ζούνε, να διορθώνουν τα λάθη τους και φυσικά να αγαπούν! Και είναι ωραίο να αγαπάς, να μοιράζεσαι, να σέβεσαι, να δίνεις....... γιατί ότι προσφέρεις μέσα από την καρδιά σου να ξέρεις ότι κάποια μέρα θα σου επιστραφεί!

Ξεφύγαμε λίγο. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι θλίβομαι όταν βλέπω παιδιά που είναι στην εφηβεία και λίγο μικρότερα να μην έχουν "πάρει" τέτοιες αξίες από τους γονείς τους. Παιδιά που δεν σέβονται ούτε τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν αλλά ούτε και τους χώρους που βρίσκονται. Παιδιά που καταστρέφουν μια δημόσια ή ιδιωτική περιουσία, επειδή δεν έχουν με τίποτα άλλο-πιο δημιουργικό-να ασχοληθούν ή που απλά "πιέζονται" πολύ στο σπίτι τους και ξεσπούν τα νεύρα τους όχι μόνο σε άψυχα αντικείμενα αλλά και σε ανθρώπους. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι οι γονείς τους δεν ξέρουν τίποτα!

Είμαι σίγουρη ότι αν κάποιος μιλήσει στον πατέρα ή στη μητέρα ενός από αυτά τα παιδιά, ο ίδιος ο γονιός θα πει έκπληκτος ότι το δικό του παιδί αποκλείεται να έχει κάνει κάτι τέτοιο. Και όμως, το ίδιο παιδί το βλέπουν και το ακούνε καθημερινά να βρίζει και να καταστρέφει τουλάχιστον 20 άτομα. Αυτό που με αφήνει εμένα έκπληκτη είναι ότι παρόλο που αυτό που κάνουν τα συγκεκριμένα παιδιά δεν μένει κρυφό, κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να πει έστω μια κουβέντα. Να τους πιάσει και να τους πει ότι δεν είναι ωραίο αυτό που κάνουν και ότι σίγουρα θα έχουν συνέπειες. Εμείς μιλάμε, τους λέμε κάποια πράγματα, αλλά δυστυχώς όχι μόνο δεν ακούνε, ειρωνεύονται κιόλας, βρίζουν, κάνουν χειρονομίες. Και στην ουσία, δεν φταίνε τα παιδιά. 

Η ρίζα του κακού ξεκινάει από το σπίτι. Αν τα παιδιά δεν πάρουν μέσα από την οικογένεια, μεγαλώνοντας, τις αξίες που αναφέραμε παραπάνω είναι λογικό να φέρονται έτσι. Αυτοί οι γονείς όμως, δεν νοιάζονται για τα παιδιά τους; Για το τι ανθρώπους θα βγάλουν στην κοινωνία; Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Από την άλλη αυτά τα πιτσιρίκια θέλουν να "πουλήσουν μαγκιά". Το βγάζουν όμως με λάθος τρόπο. Δεν είναι αυτό μαγκιά. Δεν ξέρουν ακόμα τι πάει να πει "μαγκιά". Όταν θα τελειώσουν το σχολείο και θα βγουν στη βιοπάλη της ζωής θα καταλάβουν τη σημασία αυτής της λέξης. Γιατί "μαγκιά" δεν είναι το "αντριλίκι", η έλλειψη σεβασμού, οι βρισιές, οι καταστροφές κλπ. 

"Μαγκιά" είναι να παλεύεις για τα δικαιώματα σου, για μια ζωή με αξιοπρέπεια, να ξεπερνάς τις δυσκολίες της ζωής με χαμόγελο και ελπίδα για το μέλλον, να δίνεις απλόχερα στον άλλον χωρίς να περιμένεις κάποιο αντάλλαγμα, να απλώνεις το χέρι σου σε κάποιον που το έχει ανάγκη, να μιλάς και να αντιδράς όταν σε αδικούν, να αγωνίζεσαι να επιβιώσεις εσύ και η οικογένεια σου όταν όλα γύρω σου καταρρέουν, να αναγνωρίζεις ότι έσφαλες.......... Αυτά και πολλά ακόμα είναι η "μαγκιά"!!!!!

Εύχομαι και ελπίζω, μεγαλώνοντας αυτά τα παιδιά να αναθεωρήσουν τη στάση ζωής που έχουν αυτή τη στιγμή και να δουν πόσα πολλά έχουν να τους προσφέρουν κάποιες σημαντικές αξίες της ζωής που κάποια στιγμή θα κληθούν να τις "περάσουν" στα δικά τους παιδιά!