Τα παιδιά των ανθρώπων!

"Children of Men" ονομάζεται ίσως η πιο συγκλονιστική ταινία που έχω παρακολουθήσει ποτέ μου! Γυρίστηκε το 2006 από τον Alfonso Cuaron και διαδραματίζεται στην Αγγλία του 2027. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος έχει καταστραφεί από τον πόλεμο και την αναρχία. Όλοι οι επιζώντες μεταναστεύουν στο Λονδίνο, που παρόλο που είναι υπό στρατιωτικό νόμο και σε παρακμή, φαντάζει παράδεισος. Το χειρότερο από όλα; Από το 2009, με βάση το σενάριο, οι γυναίκες αρχίζουν να γίνονται στείρες και όσες κυοφορούν αποβάλλουν για ανεξήγητους λόγους! Όταν ο νεότερος άνθρωπος του κόσμου, 18 ετών, δολοφονείται το μέλλον του ανθρώπινου είδους διαγράφεται ακόμα πιο δυσσοίωνο.

Ο Theo Faron, ένας πρώην ακτιβιστής, πέφτει θύμα απαγωγής μιας τρομοκρατικής ομάδας, η οποία υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μεταναστών (ο στρατός τους στέλνει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης-στοιβάζοντας τους σε κλουβιά). Αρχηγός τους είναι η πρώην ερωμένη του Theo, Julian Taylor, με την οποία είχαν ένα παιδί (πέθανε σε πανδημία γρίπης το 2009-σύμφωνα με το σενάριο).

Η Julian, η οποία δολοφονείται αργότερα, θέλει να τον πληρώσει αδρά, λόγω των διασυνδέσεων του, με σκοπό να βγάλει διαβατήριο σε μια κοπέλα, την Kee, και να την παραδώσει σε μια μυστική οργάνωση που μελετά τη σωτηρία του ανθρώπινου είδους.

Τι το εξαιρετικό έχει αυτή η κοπέλα; Κυοφορεί ένα παιδί! Και φυσικά, αυτό το παιδί και η μητέρα του πρέπει να διασωθούν πάση θυσία. Όμως, τα μέλη της τρομοκρατικής ομάδας έχουν άλλη άποψη. Θέλουν να χρησιμοποιήσουν το μωρό, πιστεύοντας ότι έτσι θα λήξουν οι δολοφονικές συγκρούσεις με το στρατό, και θα επέλθει η ειρήνη.

Η πιο συγκλονιστική σκηνή του έργου ίσως είναι εκείνη όπου ο Theo προσπαθεί να βγάλει τη μητέρα και το νεογέννητο πλέον μωρό της από ένα κτίριο όπου κατοικούν μετανάστες ενώ τριγύρω τους σφυρίζουν σφαίρες και ανατινάσσονται χειροβομβίδες! Βλέποντας το μωρό οι κάτοικοι του κτιρίου θέλουν να το αγγίξουν, οι επαναστάτες το κοιτάνε έκπληκτοι και οι στρατιώτες διατάσσουν να παύσουν τα πυρά τους! Για μια στιγμή όλα δείχνουν να ηρεμούν, να γαληνεύουν. Ακόμα και το μωρό που κρατάει στην αγκαλιά της η Kee παύει να κλαίει! Τουλάχιστον μέχρι να απομακρυνθούν από το κτίριο.

Ο κόσμος μας χωρίς παιδιά θα είναι γκριζωπός, καταθλιπτικός, χωρίς ελπίδα για το μέλλον. Δεν θα υπάρχει μέλλον!

Δεν θα έχουμε λόγο να χαμογελάμε, να κάνουμε όνειρα, να είμαστε αισιόδοξοι. Θα χαθεί η ευτυχία από τον κόσμο. Έτσι απλά!

Τα παιδιά μας! Το μέλλον του κόσμου μας! Πρέπει να τα προστατέψουμε πάση θυσία. Χωρίς αυτά είμαστε χαμένοι!

Ίσως οι στίχοι από το τραγούδι με τίτλο "Κάποτε θα 'ρθουν" του Παύλου Σιδηρόπουλου ταιριάζουν απόλυτα σε αυτή την ανάρτηση.

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν

πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πως σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,

κλείσε την πόρτα με κλειδί

ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,

λογάδες και γραμματικοί

για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί

κλείσε την πόρτα με κλειδί,

θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί

που θα 'χει σβήσει το κερί

στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα