Συναντώ, διαδικτυακά και μη, όλο και περισσότερες μανούλες που αγχώνονται για τα παιδάκια τους που δεν τρώνε. Μοιράζονται τις ανησυχίες τους μαζί μου γεμάτες άγχος! Με αφορμή λοιπόν αυτό, θα σας γράψω την δική μου εκδοχή επί του θέματος.
Πρώτα από όλα, να σας πω ότι ήμουν κι εγώ ένα από αυτά τα λιγόφαγα και κακόφαγα παιδάκια. Δεν έτρωγα τίποτα. Ένα κεφτεδάκι πχ θα το αναμασούσα για ώρα ώσπου να το φτύσω και να πάρω άλλο κεφτεδάκι το οποίο θα είχε την ίδια τύχη. Με λίγα λόγια, η γιαγιούλα μου για να με ταΐσει όλο το φαγητό ή όσο το δυνατόν περισσότερο θα ξόδευε πολύ πολύ ώρα όπου στις περισσότερες περιπτώσεις θα έφτανε η ώρα για το απογευματινό. Να σημειώσω επίσης, ότι τα περισσότερα κεφτεδάκια καταλήγανε σε γλάστρες, κάτω από το μπαλκόνι για να φάνε τα περιστεράκια κλπ κλπ και η γιαγιά μου νόμιζε ότι εγώ τα κατάπινα, αμ δε!
Τότε, υπήρχε το ΠΙΚΠΑ όπου με πήγαινε η γιαγιά μου για να με δουν, μιας και ήμουν αδύνατο παιδάκι και όπως είπαμε αρκετά λιγόφαγο. Με τα πολλά, αφού είχε περάσει πολλά η κακομοίρα η γιαγιά μου με εμένα, με μεγάλωσε με πάστες (ναι πάστες!) , πατάτες τηγανιτές, μακαρονάκια. Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω, είναι γεγονός! Δεν έτρωγα τίποτα άλλο, απολύτως! Φυσικά είχε δοκιμάσει και κάτι συροπάκια για να ανοίξει η όρεξη τα οποία δεν πιάσανε, εξετάσεις αιματολογικές για τυχόν έλλειψη βιταμινών κλπ.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, έφτασα περίπου 5 με 6 ετών όπου εκεί πλέον από μόνη μου άρχισα να τρώω. Ξαφνικά, και χωρίς αιτία. Απλά λιγουρεύτηκα το ψαράκι στο πιάτο της ξαδερφούλας μου, το οποίο και πήρα με πονηρό τρόπο για να μην με καταλάβουν (ναι καλά!)!! Με πήραν χαμπάρι, και για να φάω περισσότερο όλο και πρόσθεταν άλλο ένα ψαράκι στο πιατάκι της ξαδερφούλας μου το οποίο εγώ με τον ίδιο πονηρό τρόπο το έπαιρνα και το έτρωγα. Δύο και μισό ψαράκι γόπα έφαγα εκείνο το μεσημέρι και από τότε και μετά έτρωγα ό,τι κι αν έβλεπα στο πιάτο μου, χωρίς αναμασήματα, χωρίς πολύωρες διαδικασίες στο τραπέζι!
Γι' αυτό αγαπητές μου μανούλες που κυνηγάτε από πίσω τα παιδάκια σας για να φάνε, μην το κάνετε αυτό. Σίγουρα σπάτε και τα δικά τους νεύρα, αλλά και τα δικά σας. Αφήστε που από κάποιο σημείο και μετά το κάνουν από αντίδραση και όσο πιέζεται τόσο μουλαρώνουν αυτά! Η αντίστροφη ψυχολογία είναι στις περισσότερες περιπτώσεις θαυματουργή! Μια η ζήλια, μια η αδιαφορία, κάποια στιγμή θα γίνει η αλλαγή του διακόπτη και από μόνο του θα αλλάξει διατροφικές συνήθειες.
Φυσικά όλα τα παραπάνω εφ' όσον δεν υπάρχει κάποιο άλλο παθολογικό αίτιο και πάντα με την συνεννόηση του παιδιάτρου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σας άρεσε;
Σχολιάστε...............