"Ο Μουτζούρης" | Το τρενάκι του Πηλίου

                 "Το μικρό τρένο που μας πάει από το Βόλο στις Μηλιές του Πηλίου δεν έχει το όμοιό του. Θυμίζει τις ταχυδρομικές άμαξες του παλιού καλού καιρού. Δεν έχει την ακρίβεια ούτε και την περηφάνια εκείνη των μεγάλων εξπρές, που ξεκινάνε και σταματούν σαν ανυπόμονα άλογα. Δεν έχει καν το ύφος ότι εκτελεί συγκοινωνία. Θαρρείτε πως βγήκε περίπατο για τη δική του ευχαρίστηση. Πηγαίνει αργά-σα για να χαρεί περισσότερο τη φύση και τον ανοιξιάτικο ήλιο. Σταματάει κατά το κέφι του-σα για να θαυμάσει μια ωραία θέα. Και στους μικρούς σταθμούς, όπου ξαποσταίνει, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα φιλική και εγκάρδια. 

             Στους σταθμούς αυτούς είναι ανθισμένα πεζούλια, καφενεδάκια κάτω από πανύψηλες λεύκες, κόσμος που γνωρίζεται με τον κόσμο του τρένου. Αρχίζουν λοιπόν ατελείωτες κουβέντες, ο μοναδικός υπάλληλος του τρένου παίρνει παραγγελίες και καλάθια για τον παραπέρα σταθμό, ένας ρομαντικός ταξιδιώτης κατεβαίνει να κόψει λουλούδια των χωραφιών, άλλοι παραγγέλνουν καφέ.... Το μικρό τρένο δίνει σ' όλους καιρό για όλ' αυτά. Κι όταν σφυρίζει, δεν είναι για ν' αναγγείλει ασυζήτητα ότι φεύγει, αλλά για να ρωτήσει: "Ε, τι λέτε; Πάμε τώρα;" Κι αν κανείς δεν έχει τελειώσει ακόμα το μικρό τρένο τον περιμένει. Δε βιάζεται!

                    Κι αλήθεια: γιατί να βιαστεί; θα ήταν ανόητο. Είναι τόσο ωραία όλα: το ανοιξιάτικο πρωί, η φύση, ο Παγασητικός.... Τόσο ωραία! Πουθενά αλλού δε θα 'βρισκε κανείς τόση ομορφιά συνδυασμένη με τόση πραότητα και ειρήνη! Όλη η φύση, από το Βόλο στις Μηλιές, έχει μια κυριακάτικη εμφάνιση. Όλα είναι καθαρά στα μικρά χωριά που περνάμε-Αγριά, Λεχώνια-όλα είναι γιορταστικά στα χωράφια, στο φως, στα νερά του κόλπου! Στ' ακροθαλάσσι, μπρος στη φωτεινή, την ονειρεμένη γαλήνη του Παγασητικού, βλέπεις γέρικες βάρκες ξεχασμένες σε μια γλυκιά υπνηλία. Κάτω από τις ασημένιες ελιές βόσκουν νωθρά κοπάδια προβάτων. Σ' όλο το μάκρος του δρόμου κυλάνε ρυάκια ανάμεσα από παπαρούνες και χαμομήλια. Οι κερασιές είναι ανθισμένες, κι ο ανοιξιάτικος αέρας είναι γεμάτος ευωδίες. Θεία πραότητα είναι διάχυτη παντού. Κι ο Βρυχών, μέσα στην κοίτη των λευκών γυαλιστερών χαλικιών του, δεν έχει τίποτα από την τρομερή εντύπωση που υποβάλλει τ' όνομα του: αντί να βρυχάται, κυλάει φλυαρώντας προς τη γαλανή θάλασσα....

              Τα μέρη αυτά, που ο Ιάσων τ' άφησε για να φύγει με την Αργώ του, αξίζουν όλες τις Κολχίδες που ξεκίνησε ν' ανακαλύψει. Η ευλογημένη καρπερότητα της γης, το χρυσό φως που λούζει τα πάντα και η απέραντη ειρηνική ομορφιά των βουνών και των νερών όλα προσκαλούν σε διαμονή και όχι σε αναχώρηση...

             Το μικρό τρένο ανηφορίζει τώρα στην πλαγιά του Πηλίου. Η θέα, όσο πάει, γίνεται πλατύτερη ως που στο τέλος απλώνεται από κάτω μας σαν από αεροπλάνο. Ο Παγασητικός λάμπει ολόκληρος σαν ένας χρυσός καθρέφτης. Ένας απέραντος ελαιώνας ροβολάει προς τη θάλασσα, γεμάτος ασημένια ειρήνη. Ανάμεσα στις ελιές κοκκινίζουν σαν παπαρούνες οι στέγες διασκορπισμένων εξοχικών σπιτιών. Ένα μεγάλο ευτυχισμένο φως λούζει τα πάντα. Και γύρω μας ξετυλίγεται αδιάκοπα η βλάστηση του βουνού: σφεντάμι, θυμάρια, αγριολούλουδα, ρόδινες αγριοχαρουπιές και δροσερά πλατάνια, που φουντώνουν στις ρεματιές όπου κατρακυλούν γάργαρα τραγουδιστά νερά. Ο γλυκός αέρας έχει ένα άρωμα θυμαριού και λεβάντας. Θα 'λεγε κανείς να μην τελειώσει ποτέ μια τέτοια διαδρομή."

Κώστας Ουράνης, Ταξίδια στην Ελλάδα,

βιβλιοπωλείον της Εστίας,

Αθήνα, 1955 (διασκευή-βιβλίο Γλώσσας Δ΄ δημοτικού-Γ΄ τεύχος)

                

              

             Έτυχε να διαβάσω το παραπάνω απόσπασμα στο βιβλίο της κόρης μου χθες το βράδυ. Μέσα από την περιγραφή του κειμένου ταξίδεψα στο μέρος που αγαπάω τόσο πολύ από τα παιδικά μου χρόνια. Αλήθεια το Πήλιο είναι ένα ευλογημένο μέρος που πραγματικά μαγεύει τον επισκέπτη. Μιλώντας με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο προχθές μου είπε για έναν νεαρό που συνάντησε στον πρωινό της περίπατο, ο οποίος είχε ακούσει από φίλους και γνωστούς για το Πήλιο και τον Άγιο Λαυρέντιο και ξεκίνησε μαζί με το σκύλο του από τη Μύκονο για να περάσει τις διακοπές των Χριστουγέννων στο βουνό των Κενταύρων!

          Και ειλικρινά θα σας μιλήσω. Οι περισσότεροι που επισκέπτονται τον Άγιο Λαυρέντιο ή γενικότερα το Πήλιο σίγουρα θα ξανάρθουν! Αν διαθέτουν και τα κατάλληλα οικονομικά θα εγκατασταθούν κιόλας! Έστω και σαν προσωρινοί επισκέπτες αγοράζοντας ένα εξοχικό!

          Αξίζει λοιπόν αν δεν έχετε ακόμα αποφασίσει να ταξιδέψετε προς το Πήλιο να το κάνετε. Προσφέρει φιλοξενία σε όλες τις εποχές αφού συνδυάζει και βουνό και θάλασσα. Και σίγουρα θα απολαύσετε το τοπίο όποια εποχή κι αν κανονίσετε τη διαμονή σας σε ένα από 24 χωριά του. Φροντίστε να έχετε μεταφορικό μέσο ώστε να περιηγηθείτε στις ομορφιές του!

           Και προσοχή! Μην ξεχάσετε να ανηφορίσετε στα χωριά με τον "Μουτζούρη", το ιστορικό τρενάκι του Πηλίου! Και αν βρεθείτε σε κάποιο καφενέ με την παλαιότερη γενιά μην παραλείψετε να τους ρωτήσετε για την ιστορία του τρένου. Θα σας καθηλώσει!