Όλοι όσοι με διαβάζετε, ξέρετε την αγάπη που τρέφω για το Πήλιο, αφού τα τελευταία 30 περίπου χρόνια έχουμε σπίτι σε ένα από τα ωραιότερα χωριά του. Τον Άγιο Λαυρέντιο, τον οποίο έχω αναφέρει σε αρκετές αναρτήσεις παλαιότερα! Την ίδια αγάπη τρέφει και η μεγάλη μου κόρη, αφού κάθε καλοκαίρι το περνάει παρέα με τη γιαγιά της, που πλέον ζει μόνιμα εκεί εδώ και τρία χρόνια περίπου. Από τον Οκτώβρη έχει και τον πατέρα μου για παρέα! Το πόσο τους ζηλεύω δεν φαντάζεστε!
Ο ξάδερφος μου, όμως, ζει στο χωριό κοντά μια δεκαετία και εδώ και δύο χρόνια-παρόλο που είχε κάποιες περιπέτειες με την υγεία του-λειτουργεί ένα καφέ-μπαρ..... Λειτουργεί; Μάλλον όχι πια! Γιατί, την προηγούμενη εβδομάδα, κάποιος, κάποιοι -"θρασύδειλοι" θα τους χαρακτηρίσω εγώ-θεώρησαν ότι δεν πρέπει να υπάρχει αυτό το μαγαζί και το έκαψαν. Μαζί του "χάθηκε" και ο Αναπτυξιακός Σύλλογος Αγίου Λαυρεντίου.
Και όλοι αναρωτιούνται γιατί;
Οι πιστοί, όμως, φίλοι και του μαγαζιού αλλά και του Συλλόγου δημιούργησαν μία σελίδα στο facebook με τίτλο "Μπαϊράκι ξανά" θέλοντας να δείξουν σε όλους πως τελικά η τρομοκρατία που κάποιοι θέλουν να επιβάλλουν δεν πρόκειται να βρει πρόσφορο έδαφος!
Μια φίλη-συγγραφέας έγραψε το εξής:
"Οι εικόνες που μιλούν μόνες τους. Και τι να πεις;
Πως δε λυπάσαι; Πως, έλα, μωρέ, τέτοια γίνονται; Πως, κρίμα, αλλά τι να κάνουμε;
Ποιος παίρνει απόφαση για την καταστροφή;
Ποιος την πυροδοτεί;
Και εντέλει τι επιδιώκει; Να μας φοβίσει;
Να μας κάνει να δούμε το αμετάκλητο ως αποδεκτό;
Αν κάποιος κρύβεται και δεν έχει το θάρρος παρά να βγάλει προς τα έξω μόνο μια εικόνα στάχτης και χαλασμάτων δεν έκανε τίποτα άλλο από το να προβάλλει το εσωτερικό του χάλασμα και τη δική του στάχτη, που εντέλει εμάς (και είμαστε πολλοί) δεν μας αφορά.
Δεν μας αφορά η στάχτη και η πυρπόληση.
Μας αφορούν οι ωραίες παρέες, οι αγαπητικές μας σχέσεις, οι ωραίες βραδιές με το Μιχάλη.
Μας αφορά η καλή μουσική, οι εκ βαθέων συζητήσεις, τα ωραία ποτά.
Μας αφορά η αγάπη, η αλληλεγγύη, η δημιουργικότητα, τα ωραία λόγια, οι θετικές σκέψεις, η αγάπη προς τον τόπο και τους ανθρώπους.
Οπότε και δεν φοβόμαστε......
Και στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, όπως κάνουμε από παιδιά εξάλλου, διασώζοντας από τη στάχτη τα πάντα (κι ας δείχνουν καμμένα)".
Και εγώ θα συμπληρώσω, λέγοντας:
"Οι στάχτες του χθες...... ας γίνουν ελπίδα για αυτό που θα ακολουθήσει αύριο!"
Πιστεύω πως αυτό που έγινε δεν θα μείνει έτσι και θα ξανά φτιαχτεί το μαγαζί και ο σύλλογος και θα έχετε κι άλλες αναμνήσεις από το στέκι αυτό! Όποιοι το κάνανε να λογοδοτήσουν!
ΑπάντησηΔιαγραφή