Ιδανική διαφορά ηλικίας. Υπάρχει;

Αλήθεια υπάρχει άραγε ιδανική διαφορά ηλικίας ανάμεσα στα αδέρφια; Ποιος ξέρει; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ίσως η καλύτερη διαφορά ηλικίας μεταξύ σε δύο αδέρφια είναι η μικρότερη. Δηλαδή ο ένας χρόνος διαφορά. Άντε βάλε δύο. Άλλοι πάλι θέλουν το πρώτο παιδάκι να έχει μεγαλώσει αρκετά, να είναι στην ηλικία των τριών ετών ώστε να είναι και κάπως πιο ανεξάρτητο. Εγώ ειλικρινά δεν ξέρω τι ακριβώς να πιστέψω. Τελικά είναι καλύτερο τα αδέρφια να έχουν μικρή ή μεγάλη διαφορά ηλικίας;

Οι κόρες μου έχουν ακριβώς 3 1/5 χρόνια διαφορά. Σαν ζευγάρι θέλαμε και δεύτερο παιδί, απλά δεν το είχαμε σκεφτεί ότι θα μπορούσε κάποτε να γίνει πραγματικότητα. Κι όμως! Κάποια στιγμή μέσα στο 2005 έμαθα ότι ήμουν έγκυος. Δεν ήταν δύσκολο να το καταλάβω καθώς ο κύκλος μου ήταν σταθερός κάθε μήνα-τώρα κάνει κάτι σκαμπανεβάσματα που και που-και λόγω του ότι είχα περάσει και άλλη μία εγκυμοσύνη στο παρελθόν κατάλαβα αμέσως τα πρώτα συμπτώματα. Πρήξιμο του στήθους, ζαλάδες, τάση για εμετό, ανεξήγητη κούραση και φυσικά η καθυστέρηση της περιόδου. Στην πρώτη εγκυμοσύνη το κατάλαβα στις 12 μέρες, στη δεύτερη στις 5 μέρες ήμουν σίγουρη!!!!

Όταν έφτασε η ώρα να γεννήσω το δεύτερο παιδί μου έπρεπε να αντιμετωπίσω και το πρώτο με ιδιαίτερο τρόπο. Τι εννοώ; Η Νεφέλη είναι ένα παιδί εξαιρετικά ευαίσθητο και τρέφει μεγάλη αδυναμία και λατρεία στο πρόσωπο μου. Ποιο παιδί άλλωστε δεν λατρεύει τη μητέρα του; Τις τελευταίες εβδομάδες πριν μπω στο μαιευτήριο η Νεφέλη έβγαλε μια απίστευτη ζήλια και μια τρομερή αρνητικότητα στο άκουσμα και μόνο ότι θα με αποχωριστεί για μερικές ημέρες και όταν θα επιστρέψω θα φέρω μαζί μου ένα καινούργιο παιδάκι. Σίγουρα ένιωθε ότι η ίδια θα παραγκωνιστεί και ότι ΕΓΩ δεν θα την αγαπάω πια! Αυτό είναι ένα αίσθημα που το νιώθουν όλα τα παιδιά, ειδικά τα πρωτότοκα-όποιας ηλικίας κι αν είναι (έχω ζήσει ζήλια ακόμα και παιδιού 16 χρονών όταν έμαθε ότι η μητέρα του θα γεννήσει κι άλλο παιδί-ειλικρινά σας μιλάω!!!) Όσο κι αν ανέσυρα στη μνήμη μου όλα όσα είχα κάνει στη σχολή περί ζήλιας και αρνητικότητας τίποτα δεν φαινόταν να πιάνει τόπο με τη Νεφέλη. Στο τέλος πίστεψα ότι ακόμα και την ώρα που εγώ θα ήμουν στο χειρουργείο η Νεφέλη θα είναι εκεί για να μη με χάσει! Έτσι επιστρατεύτηκε η δασκάλα της στον παιδικό σταθμό, η οποία οφείλω να ομολογήσω ότι βοήθησε πολύ.

Τουλάχιστον μέχρι την ημέρα που έφυγα ξημερώματα-εκείνη κοιμόταν ακόμη-για να γεννήσω. Στο σπίτι έμειναν οι γονείς μου και εγώ, κατόπιν εορτής φυσικά, έμαθα ότι όταν ξύπνησε η Νεφέλη και δεν με βρήκε σπίτι έβαλε τα κλάματα, δεν ήθελε τη γιαγιά της-που εξίσου τρέφει μεγάλη αγάπη-ούτε φυσικά να πάει στον παιδικό σταθμό (παρόλο που γέννησα δεύτερο παιδί το πρόγραμμα του πρώτου δεν άλλαξε ούτε στο δευτερόλεπτο). Ήθελε να έρθει στο νοσοκομείο για να είναι μαζί μου. Με τα πολλά την έπεισαν να πάει στον παιδικό σταθμό.

Όταν έφτασε η μέρα που θα γυρνούσα σπίτι η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά! Όλες τις μέρες-4 τον αριθμό-που ήμουν στο μαιευτήριο σκεφτόμουν το κοριτσάκι μου που με περίμενε με ανυπομονησία στο σπίτι και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην το ξαναφήσω μόνο του ποτέ ξανά! Είχαμε αποφασίσει με τον άντρα μου να μην την φέρει στο νοσοκομείο καθώς όταν προσπάθησα να της μιλήσω στο τηλέφωνο και οι δύο αρχίσαμε να κλαίμε. Μετά έμαθα ότι για να την ηρεμήσουν είδαν και έπαθαν! Μου είχαν φέρει μια φωτογραφία της στο μαιευτήριο για να τη βλέπω. Φτάνοντας στο σπίτι και ανεβαίνοντας πάνω, εγώ κρατούσα τη Ναντίνα στην αγκαλιά μου θέλοντας να τη δείξω στην αδερφή της, να γνωριστούν, να τη χαϊδέψει, να τη φιλήσει, να την αγκαλιάσει (και εμένα μαζί). Περίμενα ότι θα ανοίξει η πόρτα και θα δω τη Νεφέλη πρώτη. Έκανα λάθος! Η Νεφέλη δεν ήταν πουθενά!

Είχε κρυφτεί σε ένα υφασμάτινο σπιτάκι που είχαμε τότε και αρνιόταν να βγει έξω! Μετά από πολλές προσφωνήσεις διστακτικά φάνηκε ένα κεφαλάκι από την «πόρτα» του σπιτιού και καθώς έβγαινε ολόκληρη έξω σκέφτηκα πόσο μεγάλη μου φαινόταν μπροστά στη θέα της νεογέννητης αδερφής της. Το ίδιο διστακτικά ήρθε κοντά μου. Της έδειξα το μωρό, της έδωσα το «δωράκι» που της έφερε, έδωσα το μωρό στη μαμά μου και άνοιξα την αγκαλιά μου. Εκείνη έτρεξε μέσα της χωρίς δεύτερη σκέψη! Εκείνη τη στιγμή ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο!

Αλλά έχουμε ξεφύγει κατά πολύ από το θέμα μας ε;

Γενικά σαν παιδί η Νεφέλη δεν ζήλεψε ιδιαίτερα τη μικρή της αδερφή, τουλάχιστον όσο ήταν μωρό! Το αντίθετο θα έλεγα! Περίμενα ότι το μεγάλο θα ζηλεύει το μικρό και όχι το αντίστροφο. Κι όμως, στην δική μας περίπτωση έγινε το δεύτερο. Το τι έχει τραβήξει η Νεφέλη από τη Ναντίνα δεν μπορείτε ούτε να το φανταστείτε! Ένα παράδειγμα θα σας γράψω….. Κάθεται η Νεφέλη στην πολυθρόνα και βλέπει τηλεόραση. Η μικρή αθόρυβα γλιστράει στην πίσω ακριβώς πολυθρόνα και χωρίς να της έχει κάνει τίποτα η Νεφέλη της τραβάει τα μαλλιά!!!! Ευτυχώς που η μεγάλη δεν «σήκωνε» χέρι γιατί αλλιώς….. Όσο κι αν προσπαθούσα να συνετίσω τη μικρή τόσο χειρότερα γινόντουσαν τα πράγματα. Κι όμως, τι ωραία που ήταν και είναι οι στιγμές που παίζουν μαζί τόσο αγαπημένα και μονιασμένα! Στιγμές όμως που κρατάνε λίγο, πολύ λίγο!!!

Μεγαλώνοντας πλέον και φτάνοντας η δε Νεφέλη στην ηλικία της προεφηβείας και η μεν Ναντίνα ένα βήμα πριν το δημοτικό εξακολουθώ να βλέπω τεράστιες διαφορές ανάμεσα τους (και πως να μην υπάρχουν άλλωστε αφού η καθεμιά τους αποτελεί ένα ξεχωριστό άτομο;). Και ένα χάσμα που φαίνεται να μεγαλώνει! Και λογικό είναι. Η μεγάλη αρχίζει να γίνεται κοπελίτσα, να ξεφεύγει από το παιδικό, είναι κάπου ανάμεσα ακόμα. Η μικρή ακόμα είναι παιδάκι πώς να το κάνουμε! Αλλά παρόλα αυτά θέλει να μοιάσει στη μεγάλη της αδερφή. Και αυτό για τη μεγάλη είναι εξαιρετικά ενοχλητικό! Πόσες φορές έχω ακούσει παράπονα από τη Νεφέλη ότι η Ναντίνα την αντιγράφει! Η Νεφέλη θέλει να είναι με τις φίλες της μόνη στο δωμάτιο, να λένε τα δικά τους, χωρίς να ακούει η μικρή. Η μικρή πάλι πάει και χώνεται ανάμεσα τους γιατί θέλει κι εκείνη παρεούλα-τι να με κάνει εμένα;-και εκείνες τη διώχνουν με αποτέλεσμα να μου κάνει με τη σειρά της κι εκείνη τα δικά της παράπονα!

Και τι κάνεις εσύ τότε μαμά που είσαι στη μέση ε; Που να δώσεις δίκιο και που άδικο; Εδώ σε θέλω!!!! Αφήνεις τη μικρή να εισχωρήσει στις μεγάλες ή τελικά τις αφήνεις στην ησυχία τους; Το καλύτερο είναι να προνοήσεις μάνα να έχεις και μια φιλενάδα για τη μικρή σου κόρη στο σπίτι, κάτι που δεν είναι πάντα εφικτό. Τότε προσπαθείς να κατευνάσεις τα πνεύματα και να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Και οι μεγάλες να συζητήσουν με την ησυχία τους και να κάνουν τα δικά τους και η μικρή να κάνει παρέα μαζί τους που τόσο το αποζητάει. Πως; Μοιράζεις την ώρα. Δηλαδή; Απασχολείς για λίγο τη μικρή ώστε οι μεγάλες να τα πούνε μεταξύ τους και όταν τελειώσουν τότε τους ζητάς να δεχτούν και τη μικρή στην παρέα τους. Ξηγημένα πράγματα!!!

Η αντιπαλότητα όμως δεν σταματάει μόνο με τις φίλες. Έχω παρατηρήσει ότι γενικά ανάμεσα τους υπάρχει ένα κλίμα ανταγωνισμού. Η μία πιάνεται από μια κουβέντα της άλλης και ο καυγάς και η γκρίνια ξεκινάει! Ακόμα και την ώρα που τρώνε πρωινό μπορεί να «σκοτωθούν»! Και με την τσίμπλα στο μάτι άντε να βρεις εσύ τώρα τη δύναμη να τους εξηγήσεις γιατί δεν πρέπει να τσακώνονται. Ειλικρινά σας μιλάω, ορισμένες φορές φτάνω σε ένα σημείο που δεν ξέρω τι να κάνω πλέον και που δεν θέλω να ακούω φωνές και γκρίνιες. Εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά!!!!

Όλα στη θεωρία-από αυτά που έκανα στη σχολή-είναι καλά και παρουσιάζουν ιδανικές καταστάσεις. Στην πράξη όμως τι γίνεται; Και ειδικά όταν έχεις εξαντλήσει τη θεωρία; Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά γιατί ο κάθε γονιός έχει τον δικό του τρόπο. Το σίγουρο είναι ότι δεν καταφεύγουμε στην τιμωρία και φυσικά ποτέ στη σωματική. Νομίζω ότι τα λόγια έχουν περισσότερη δύναμη από τα χέρια!

Η Νεφέλη έχει αρχίσει και έχει άλλα ενδιαφέροντα. Πιο «μεγαλίστικα». Η μικρή προσπαθεί να συμβαδίσει μαζί της αλλά δεν τα καταφέρνει γιατί ακόμα δεν επεξεργάζεται καλά όλες τις πληροφορίες των ενδιαφερόντων της μεγάλης. Η μικρή εκνευρίζεται επειδή δεν καταλαβαίνει και η μεγάλη επειδή η μικρή δεν συμβαδίζει. Και εκεί έρχεται η ρήξη! Φωνές, γκρίνια, τσακωμοί…… Ανταγωνισμός! Και εγώ να αναρωτιέμαι. Άραγε θα περάσει κάποτε αυτό; Θα είναι αγαπημένες ξανά;

Το πόσο τις χαίρομαι όταν κάθονται μαζί, παίζουν μαζί, μιλάνε μαζί, κάνουν πράγματα μαζί! Ξέρω ότι μεγαλώνοντας κι άλλο, ειδικά η μικρή, θα αρχίσουν πάλι να έχουν κοινά ενδιαφέροντα και ξέρω επίσης ότι θα γίνουν αχώριστες. Οπότε προς το παρόν προσπαθώ να βρίσκω συμβιβαστικές λύσεις ώστε να νιώθουν και οι δύο δικαιωμένες και να μειωθεί λίγο ο ανταγωνισμός που νιώθει η μία για την άλλη. Αυτός άλλωστε δεν είναι και ένα μέρος του ρόλου μου;

Δεν ξέρω αν τελικά θα ήταν καλύτερα να έχουν μικρότερη διαφορά ηλικίας. Παρόλο που στην παρέα υπάρχουν παιδάκια με δύο χρόνια διαφορά ή και μικρότερη έχω δει ότι τελικά και σε αυτές τις ηλικίες ο ανταγωνισμός και η αντιπαλότητα υπάρχει εξίσου το ίδιο! Οπότε; Οπότε μάλλον δεν υπάρχει ιδανική διαφορά ηλικίας. Αλλά δεν μπορώ να κρίνω με σιγουριά γιατί εγώ ήμουν μοναχοπαίδι! Μεγάλωσα χωρίς αδέρφια, μόνο με έναν κολλητό-αφού μέναμε στην ίδια πολυκατοικία-οπότε εκείνος ήταν ο «αδερφός» μου. Εκείνος είχε μια αδερφή-10 χρόνια μεγαλύτερη του-οπότε το αποκούμπι του ήμουν εγώ. Όμως παρόλο που είχαμε την ίδια ηλικία ήμασταν περισσότερο φίλοι παρά «αδέρφια». Οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχω ζήσει στο πετσί μου αυτό που ονομάζουν αδερφική σχέση και τώρα που το ζω με τις κόρες μου φαίνεται ξένο! 


Στο χέρι μας είναι, ως γονείς, να δώσουμε στα παιδιά μας να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να είναι αγαπημένα δύο αδέρφια μεταξύ τους και όσο κι αν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα τους πάντα ο ένας θα είναι εκεί για τον άλλον! Άσχετα από το πόσο μεγάλη ή μικρή είναι η διαφορά της ηλικίας τους!