Το πέσιμο του αιώνα!!!!

Χθες το πρωί και ενώ όλα έμοιαζαν φυσιολογικά, θα γινόταν κάτι που θα άλλαζε τις τελευταίες μέρες μας...... Ξυπνήσαμε το πρωί σύσσωμη η οικογένεια για να φάμε το πρωινό μας και να ετοιμαστούμε για τα σχολεία τα παιδιά και για τις δουλειές τους οι μεγάλοι. Βασικά η μαμά, γιατί ο μπαμπάς μας δουλεύει νύχτες. Και αφού ντυθήκαμε, χτενιστήκαμε, φτιάξαμε δεκατιανά και τσάντες, κατεβήκαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας για να χαιρετιστούμε. Φιλιά και αγκαλιές στη μεγάλη κόρη με ευχές για καλό μάθημα-βλέπετε είναι λίγο μακριά το σχολείο της και την πάει ο μπαμπάς με το αυτοκίνητο-χαιρετούρες από μακριά και ξεκινάμε με τη μικρή να πάμε στο νηπιαγωγείο.

Στο δρόμο σταματάμε για να πάρουμε μία φίλη της, η οποία είχε αργήσει να ξυπνήσει και μας έκανε σήμα η μαμά της να συνεχίσουμε χωρίς να τους περιμένουμε. Έτσι κι έγινε. Φτάσαμε στο νηπιαγωγείο, καλημερίσαμε τις δασκάλες και τους φίλους μας, τοποθετήσαμε την τσάντα μας στα ειδικά ραφάκια, βγάλαμε το μπουφάν και το κρεμάσαμε, κουσκουσάραμε λίγο με τη δασκάλα και η μαμά κατευθύνθηκε προς την έξοδο.

Δεν θα έφευγα αμέσως, κάτι που δεν κάνω ποτέ γιατί ούτως ή άλλως περνάει από εκεί το λεωφορείο που με πάει στο μετρό, και έτσι περίμενα και τις άλλες μαμάδες γιατί η μέρα ήταν κάπως ξεχωριστή. Βλέπετε, οι δασκάλες μας έχουν γενέθλια τον ίδιο μήνα-Μάρτιο-με μερικές μέρες διαφορά. Οπότε, είχαμε συνομωτήσει και τους είχαμε φτιάξει μια τουρτίτσα-χειροποίητη-και θα τους κάναμε έκπληξη! Μαζευτήκαμε, λοιπόν, έξω από το νηπιαγωγείο σύσσωμο το τμήμα μαμάδων του κλασικού, ανάψαμε τα κεράκια (6 τον αριθμό....) και μπήκαμε μέσα στην αίθουσα τραγουδώντας το χρόνια πολλά μαζί με τα παιδιά που κάτι είχαν ψειλιαστεί από τα σου ξου μου ξου την προηγούμενη μέρα στην παιδική χαρά. Οι δασκάλες κοκκίνησαν από τη χαρά τους και λίγο έλειψε να δακρύσουν από τη συγκίνηση! Αφού έσβησαν τα κεράκια τις χαιρετίσαμε μία προς μία, τους ευχηθήκαμε και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο.

Καθίσαμε λίγο εκεί οι περισσότερες, άλλο που δεν θέλαμε, για κουβεντούλα. Ξαφνικά και ενώ μιλάω με μερικές μαμάδες βλέπω να σταματάει ένα αυτοκίνητο φίλης που καμιά φορά με "πετάει" στη δουλειά. Χαιρετάω στα βιαστικά και ενώ ήμουν έτοιμη να πιάσω το πόμολο της πόρτας του αυτοκινήτου, νιώθω τον εαυτό μου να γλιστράει και να βρίσκομαι η μισή κάτω από το αυτοκίνητο..... Το αριστερό μου πόδι είχε γυρίσει προς τα πίσω-ευτυχώς δεν έσπασε- ο πόνος όμως ήταν φρικτός.... Απορώ πως δεν μου έφυγε το κινητό και η τσάντα από τα χέρια... Η φιλενάδα μου στο αυτοκίνητο έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Από εκεί που περίμενε να με δει δίπλα της στη θέση του συνοδηγού ξαφνικά με έχασε από το οπτικό της πεδίο.

Πάλι καλά που είχε προηγηθεί το περιστατικό με τις δασκάλες και την τούρτα και οι περισσότερες μαμάδες ήταν ακόμη εκεί. Έτρεξαν γρήγορα, με σήκωσαν και με κάθισαν στο διπλανό παγκάκι, κάλεσαν τον άντρα μου-ο οποίος ούτε καφέ είχε προλάβει να πιει-και προσπαθούσαν να δουν που είχα χτυπήσει. Εγώ από το τράνταγμα και το φόβο μου ζαλιζόμουν και μου ερχόταν να κάνω εμετό. Ευτυχώς που είχα ένα μπουκαλάκι με νερό στην τσάντα μου! Ο άντρας μου ήρθε σχετικά γρήγορα με το αυτοκίνητο και αφού με μία μαμά νοσοκόμα-εργάζεται στα ασθενοφόρα οπότε ξέρει- ψηλάφισε το πόδι μου. Στραμπούληγμα μάλλον είπε αλλά για καλό και για κακό με βούτηξε και πήγαμε στη Βούλα για ακτινογραφία. Παρόλο που έχω πέσει κι άλλες φορές, χθες ο πόνος με σούβλιζε αρκετά και δεν περνούσε.

Και μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο σε κάθε τράνταγμα του αυτοκινήτου και σε κάθε λακούβα εγώ πέθαινα στον πόνο! Τελικά με τα πολλά φτάσαμε στη Βούλα, με βάλανε σε καροτσάκι και κατευθείαν στο ορθοπεδικό.... Επείγον περιστατικό βλέπετε, τρομάρα μου!!!!

Και στο ορθοπεδικό ήταν ένας γιατρός, μπουκιά και συγχώριο.... Αχ κολάζομαι παντρεμένη γυναίκα χιχιχιχιχι........... Με πλησίασε, λοιπόν, που λέτε ο γιατρούκος και ψηλάφισε και εκείνος το πόδι μου..... Του είπα ότι πονάει και το γόνατο μου γιατί γδάρθηκα κιόλας λιγάκι χμμμμ.... μάλλον πολύ..... και μου έγραψε να πάω για ακτινογραφία. Αλλά πρώτα έπρεπε να περάσουμε από το ταμείο. Με βγάζει έξω από το ορθοπεδικό ο τραυματιοφορέας, με "παρκάρει" δίπλα στον τοίχο, έρχεται ο άντρας μου, του δίνω το χαρτί και περιμένω. Σε κάποια στιγμή βγαίνει από το παθολογικό που ήταν απέναντι ένας άλλος τραυματιοφορέας με έναν παππού πάνω σε ένα φορείο.... Τώρα λέω πως θα περάσει; Με το ζόρι χώρεσε το φορείο. Μου θύμισε κάτι κωμωδίες που θέλουν να βοηθήσουν ένα χτυπημένο και συνεχώς τον χτυπάνε στο πόδι που πονάει.......

Έρχεται ο άντρας μου, με τσουλάει στο ακτινολογικό, παίρνουμε χαρτάκι και περιμένουμε, ευτυχώς για λίγο. Μετά από 5 λεπτά μπαίνουμε μέσα, με ξαπλώνουν ανάσκελα και μετά στο αριστερό πλάι και περιμένω για τις ακτινογραφίες. Ξαναπηγαίνουμε στο ορθοπεδικό, κοιτάει τις ακτινογραφίες ο γιατρούκος (αχ άλλο να σας το λέω κι άλλο να τον βλέπετε!!) και η διάγνωση; Διάστρεμμα ήπιας μορφής! 5 μέρες ξεκούραση μου λέει....... Ε, δουλεύω του λέω εγώ..... Καλά, θα σας γράψω 3 μέρες άδεια, μεσολαβεί και σαββατοκύριακο, μια χαρά θα είστε μου απαντάει!

Μου το έδεσε, λοιπόν, κάτω στον αστράγαλο, μου έβαλε pulvo στο γδάρσιμο-άουτς έτσουξε αυτό!-και μου είπε να το κρατήσω για τρεις ημέρες. Εγώ στο σπίτι τελικά έδεσα, με ελαστικό επίδεσμο, και το γόνατο γιατί μάλλον τραβήχτηκε κάποιο νεύρο και με ενοχλούσε ιδιαίτερα. Να φανταστείτε ξάπλωσα το μεσημέρι να κοιμηθώ λίγο και μετά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Φωνάζω τη Νεφέλη να με βοηθήσει και τι μου λέει;

"Μα γιατί θέλεις να σηκωθείς;"

"Για να πάω τουαλέτα."

"Ε, μην πας!"

"Θα μου φέρεις πάπια;"

Πάντως είμαι για γέλια και για κλάματα. Που να με δείτε πως κάθομαι στην τουαλέτα...... Και όχι μόνο αυτό...... Μέχρι να φτάσω μπορεί και να τα κάνω επάνω μου! Χτυπούσαν τα τηλέφωνα και μέχρι να φτάσω βαριόντουσαν και το έκλειναν..... Σκέφτομαι ότι πρέπει να βγάλω το τετράγωνο τσιρότο που έχω στο γόνατο για να πάρει αέρα η πληγή και δεν το επιχειρώ γιατί ξέρω ότι θα πονέσω...... Ναι, έχω ένα θέμα με τον πόνο!

Κατά τα άλλα οι τρεις μέρες άδεια δεν με χάλασαν και πολύ αφού σκεφτόμουν ότι καλό θα μου έκανε να καθόμουν μερικές μέρες σπίτι..... Δεν τα είχα υπολογίσει όμως έτσι! Anyway, ήταν κάτι που ήταν να γίνει. Την επόμενη φορά θα είμαι πιο προσεκτική. Τουλάχιστον βρήκα σε ποιον να ρίξω το φταίξιμο. Στις μπότες μου!!!