Η επόμενη μέρα….

Δευτέρα σήμερα! Η χθεσινή μέρα πέρασε ανεπιστρεπτί. Ως εκ θαύματος πήγα και εγώ να ψηφίσω. Αυτή τη φορά έπρεπε να ψηφίσω. Διάλεξα λοιπόν ένα ψηφοδέλτιο, από αυτά που είχε φέρει ο άντρας μου σπίτι, και το πήρα μαζί μου στην τσάντα μου. Δεν είχα όρεξη να κάθομαι να ψάχνω με τις ώρες για αυτό που θα μου κάνει κλικ μέσα στο παραβάν. Γενικά δεν τα μπορώ αυτά. Αγχώνομαι! Αισθάνομαι ότι όλα τα μάτια είναι στραμμένα στην κουρτίνα Νο 1! Στην κουρτίνα που έχω «κρυφτεί» για να αποφασίσω! Έτσι, το πρωί που σηκώθηκα και είδα τα εναπομείναντα ψηφοδέλτια πάνω στον καταψύκτη, έφτιαξα το καφεδάκι μου, και με την ησυχία μου στο μπαλκονάκι μου διάλεξα ένα στην τύχη-μικρό κόμμα, πολύ μικρό-το έχωσα στην τσάντα μου και όταν πήγα στο σχολείο που ψηφίζω τέλειωσα μέσα σε χρόνο dt!

Και επειδή εμένα μου τυχαίνουν πάντα περίεργα συμβάντα σε τέτοια γεγονότα διαβάστε τι έγινε όσο περίμενα για να ψηφίσω.

Το σχολείο που ψηφίζω δεν είναι και πολύ μακριά από το σπίτι μου. 5 λεπτά με τα πόδια! Καλό ε; Δεν πήγα πρωί-πρωί καθώς σαν καλή νοικοκυρά έπρεπε να τελειώσω κάτι δουλίτσες. Βλέπετε οι εκλογές έπεσαν και στην αλλαγή της ντουλάπας από χειμωνιάτικη σε καλοκαιρινή και ακόμα παλεύω να μαζέψω τα τελευταία. Οπότε μιας και μας είχαν καλεσμένους για φαγητό είπα να τελειώσω πρώτα τις δουλειές μου και όταν οι κόρες μου θα ήταν με τους φίλους τους μαζί να πεταχτώ για το καθήκον ως πολίτης. Και στην κυριολεξία «πετάχτηκα» όπως θα διαβάσατε παραπάνω……

Φτάνοντας στο σχολείο, λοιπόν, τσέκαρα στην είσοδο τη λίστα με τα ονόματα, να ξέρουμε και σε ποιον όροφο είμαστε, στα τυφλά θα πηγαίνουμε; Ανέβηκα στον πρώτο όροφο και περίμενα στην ουρά. Μπροστά μου κάτι κυριούλες που συζητούσαν, όχι για τις εκλογές, αλλά για την πρωινή λειτουργία!!!! Πίσω μου ήταν μια κυρία με την κόρη της και τον εγγονό της όταν ξαφνικά την ακούω να λέει ψιθυριστά στην κόρη της: «Ποιο είναι το κόμμα του Δημαρά;». Κρατήθηκα με κόπο για να μη βάλω τα γέλια.

Αλλά το περιστατικό που ακολούθησε μέσα στην αίθουσα σίγουρα δεν έχει συμβεί σε κανέναν. Οι κυριούλες, λοιπόν, που ήταν μπροστά μου, μπήκαν στην αίθουσα, παρέδωσαν τις ταυτότητες τους στον δικαστικό αντιπρόσωπο, πήραν τα ψηφοδέλτια και χάθηκαν οι μισές πίσω από τις κουρτίνες. Με φώναξαν και εμένα δευτερόλεπτα αργότερα, μου έδωσαν τα ψηφοδέλτια και το φάκελο στο χέρι και περίμενα ποιο παραβάν θα αδειάσει για να πάω. Μετά από περίπου 5 λεπτά η μία κυριούλα βγαίνει και είμαι έτοιμη να μπω εγώ, όταν διαπιστώνω ότι δεν κρατάει ούτε την τσάντα της αλλά φυσικά ούτε και το φάκελο που θα υποτίθεται ότι θα ρίξει στην κάλπη.

«Καλέ που πάει αυτή;» σκέφτηκα.

Την κοιτάει καλά-καλά και ο τύπος που μοίραζε τα ψηφοδέλτια και πριν προλάβει να τη ρωτήσει τι συμβαίνει του λέει εκείνη:

«Αυτό που ήθελα δεν το έχει!!!!!!!!!!!»

Και έχει καθίσει πάνω από θρανία που είναι απλωμένα τα ψηφοδέλτια και ψάχνει θαρρείς και είναι σε μαγαζί και διαλέγει μπλούζες!!!!!! Ο δε τύπος των ψηφοδελτίων να της λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να λείπει κάποιο. Τελικά επενέβη ο δικαστικός αντιπρόσωπος και δόθηκε στην κυριούλα ένα νέο πακέτο ψηφοδελτίων. Παρόλα αυτά πάλι έκανε δέκα ώρες μέχρι να διαλέξει ποιο θα βάλει στο φάκελο. Το ίδιο και η κόρη της που ήταν στο διπλανό παραβάν! Κάτι ήξερα εγώ που το πήρα από το σπίτι!

Εμείς ως Έλληνες τις εκλογές τις βλέπουμε σαν γιορτή ή αργία. Μαζευόμαστε σε σπίτια συγγενών και φίλων, τρώμε, πίνουμε και κάνουμε προβλέψεις και συζητήσεις για το αποτέλεσμα και το τι θα μας ξημερώσει η επόμενη μέρα. Και τελικά η μέρα ξημέρωσε. Εγώ όμως νιώθω ότι τίποτα δεν άλλαξε. Κι όμως κάτι έχει αλλάξει. Μπορεί πάλι ένα μεγάλο κόμμα να πήρε την πρωτιά-ίσως και με λίγο σπρώξιμο (άκουσα ότι το πρώτο κόμμα παίρνει bonus 50 έδρες!!!!! Πως είναι με τις πιστωτικές; Ε, κάτι τέτοιο!)-αλλά πολλά ανατράπηκαν! Κάποιοι άλλοι έπεσαν πολύ στις προτιμήσεις, και αυτό ήταν αναμενόμενο, και κάποιοι άλλοι ανέβηκαν τόσο πολύ που σε ορισμένες περιπτώσεις ίσως αυτό να θεωρηθεί και επικίνδυνο (μου έστειλαν και μήνυμα στο κινητό!!!!!). Σίγουρα καταλαβαίνετε σε ποιους αναφέρομαι αλλά όπως λέει και η παροιμία: «Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε!»

Το μεσημέρι πλησιάζει και τα τελικά αποτελέσματα θα βγουν στη φόρα και μετά θα πρέπει να περιμένουμε να δώσει το σήμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να οριστεί κυβέρνηση. Ούτε που ξέρω πως θα γίνει αυτό! Ούτε που ξέρω τι μας περιμένει! Πάντως ένα είναι το σίγουρο. Ότι παρόλες τις ανατροπές εγώ αισθάνομαι ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει! Μακάρι να διαψευστώ τις επόμενες ημέρες. Μακάρι ο μισθός μου να μην κουτσουρευτεί σε λιγότερο από ένα μήνα και να μη μείνει ο μισός σε δύο. Μακάρι να καταφέρουμε να πούμε και κανένα όχι σε αυτούς που «αποφασίζουν» για εμάς τα τελευταία δύο χρόνια (στους εκτός Ελλάδας αναφέρομαι!). Μακάρι να μην κλείσουν τα νοσοκομεία και να μην πιάσει πάτο η εκπαίδευση. Μακάρι να δούμε επιτέλους μια άσπρη μέρα! Μακάρι να αλλάξουμε τροπάρι!