Τρίτωσε το «κακό»;

Γενικά δεν είμαι των προκαταλήψεων, της μαύρης γάτας (τι φταίει η κακομοίρα που γεννήθηκε μαύρη;), της Τρίτης και 13 και όλων εκείνων που μας κάνουν να βλέπουμε κάποια γεγονότα που μας συμβαίνουν με διαφορετικό μάτι! Αλλά…. επειδή πάντα υπάρχει κάπου αυτό το αλλά θα ρωτήσω τον εαυτό μου αν τελικά φέτος τρίτωσε το κακό!

Και θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ….. Πριν σχεδόν τρία χρόνια-όπως ίσως κάποιοι θα γνωρίζετε ήδη-μετακόμισαμε σε δικό μας πλέον σπίτι! Όλα καλά στην αρχή. Το σπιτάκι το φτιάξαμε όπως εμείς επιθυμούσαμε και με το δικό μας γούστο. Παρόλα αυτά η κατασκευή της πολυκατοικίας ήταν παλιά (χρονολογικά από το 1979!!!) και στο πίσω μέρος του μυαλού μας ξέραμε ότι κάποια στιγμή ίσως βγάλει και κάποια προβληματάκια (ίσως με τα υδραυλικά...) λόγω παλαιότητας και μη ανακαίνισης που δεν είχε προλάβει να κάνει ο παλιός ιδιοκτήτης. Για αυτό και ήταν και αρκετά χαμηλή η τιμή πώλησης!

Η μετακόμιση έγινε τον Ιούνιο του 2010 και μέχρι το Μάρτιο του 2011 όλα κυλούσαν ρολόι. Ώσπου, ξαφνικά, μια μέρα το μπάνιο μας πλημμύρισε! Τα νερά ήταν τόσα πολλά που έφτασαν μέχρι την κρεβατοκάμαρα μας που είναι ακριβώς δίπλα στο μπάνιο. Κάτι είχε το σιφόνι και «ξέρναγε» όλα τα νερά μαζί με διάφορα μέσα στο μπάνιο μας!!! (τα διάφορα αφήστε τα γιατί δεν θέλετε να ξέρετε τι είναι.... μπλιαχ!). Φέραμε υδραυλικό να το δει και μας είπε ότι έπρεπε να σκάψει μέσα από την κρεβατοκάμαρα μας για να μπορέσει να το φτιάξει….. Και που θα κοιμόμασταν; Μέσα στη σκόνη; Τελικά αποφασίσαμε με το σύζυγο να μην σκάψουμε αλλά να βγάλουμε μια και καλή την μπανιέρα και στη θέση της να δημιουργήσουμε μια χτιστή ντουζιέρα! Εγώ πήρα άδεια μερικές μέρες από το γραφείο-γιατί έπεσαν και οι απεργίες των νηπιαγωγών εκείνες τις μέρες-και κρατούσα τη μικρή απασχολημένη για να μπορέσουν να δουλέψουν οι μάστορες με την ησυχία τους αλλά και να μπορεί ο άντρας μου να τους προμηθεύει με τα διάφορα υλικά που τυχόν χρειαζόντουσαν χωρίς να σέρνει και τη μικρή όπου πήγαινε. Και έτσι πέρασε η πρώτη χρονιά!

Προχωράμε στη δεύτερη χρονιά λοιπόν. Πάλι όλα καλά μέχρι να φτάσουμε στον Μάρτιο του 2012! Αυτό σίγουρα το θυμάστε οι περισσότεροι αφού είχα κάνει και ανάρτηση με τίτλο «Το πέσιμο του αιώνα!». Το ποδαράκι μου το θυμάται φυσικά καλύτερα από όλους αφού κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός πονάει! Το οικοπεδάκι μου ακόμα με περιμένει έξω από το νηπιαγωγείο που πήγαινε η Ναντίνα χαχαχα….. Για να θυμηθούμε όμως τι είχε γίνει εκείνη την ημέρα:

Οι δασκάλες της κόρης μου είχαν γενέθλια (οι μέρες έπεφταν κοντά η μία στην άλλη) και όλες οι μαμάδες είχαμε ετοιμάσει μια τουρτίτσα. Μετά τις ευχές στις δασκάλες είχαμε καθίσει οι μαμάδες έξω από το νηπιαγωγείο και κουσκουσάραμε όπως συνηθίζουν οι περισσότεροι γονείς γενικώς έξω από τα σχολεία! Εκείνη την ώρα πέρασε μια φίλη μου με το αυτοκίνητο που συχνά πυκνά με έπαιρνε μαζί της αφού έκανε περίπου το ίδιο δρομολόγιο με εμένα για τη δουλειά της. Και αντί να βρεθώ μέσα στο αυτοκίνητο της εγώ προτίμησα να δω πως είναι από κάτω! Αν διαβάσετε και εκείνη την ανάρτηση θα καταλάβετε τι εννοώ…..

Μετά το πέσιμο πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου όπου καταλήξαμε στο Ασκληπιείο της Βούλας να περιμένουμε έξω από το ακτινολογικό. Τελικά δεν ήταν σπάσιμο αλλά διάστρεμμα, εγώ βρέθηκα από τη μια στιγμή στην άλλη με δεμένο πόδι και με ένα παυσίπονο στο στόμα! Και οφείλω να ομολογήσω ότι άργησα και να συνέλθω! Μου πήρε παραπάνω από ένα μήνα καθώς δεν μπορούσα με τίποτα να λυγίσω τελείως το πόδι μου…..

Τότε πέρασε σαν φλασιά από τον εγκέφαλο μου ότι κάποιος μας γλωσσοτρώει!!! Αλλά είπαμε, εγώ δεν πιστεύω στις προλήψεις!!! ΟΚ?

Και φτάνουμε στο σήμερα! Άλλος ένας χρόνος έχει περάσει. Έχει σημασία εντάξει; Γιατί; Μα είναι ο τρίτος χρόνος στο καινούργιο σπίτι (που αρχίζει και παλιώνει…). Μήνας; Εντάξει μερικές μέρες μετά τον Μάρτιο…. Δηλαδή; Αρχές Απριλίου! Και συγκεκριμένα; Παρασκευή 5 του μηνός! Ώρα; 13:45 ακριβώς….. χτυπάει το κινητό μου και στην άκρη της άλλης γραμμής είναι η διευθύντρια από το σχολείο της Ναντίνας. Και τι μου λέει;

Ότι η Ναντίνα χτύπησε το σαγόνι της σε ένα θρανίο (στο μαρμάρινο πάτωμα της αίθουσας πολλαπλών επιλογών-είναι η αίθουσα που τη χρησιμοποιούν για διάφορους σκοπούς και εκδηλώσεις του σχολείου-έμαθα εγώ μετά από το παιδί μου) και πρέπει να πάμε άμεσα να την πάρουμε γιατί δεν μπορούσαν να σταματήσουν την αιμορραγία….. Στα καπάκια πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου, ο οποίος ήταν πιο κοντά στο σχολείο αφού ήταν σπίτι-ενώ εγώ στο γραφείο-, να τρέξει να την πάρει και να με πάρει να συνεννοηθούμε για το που θα συναντηθούμε για να πάμε στο Παίδων!

Τελικά βρεθήκαμε ακριβώς έξω από το Παίδων Αγλαϊα Κυριακού αφού εκείνο εφημέρευε την Παρασκευή. Περιμέναμε για λίγο έξω από τη χειρουργική-γενικά δεν είχε πολύ κόσμο όσο το ορθοπεδικό (πολλά σπασίματα καλέ!)-και όταν μπήκαμε μέσα ο γιατρός με το που είδε τη μικρή κατάλαβε ότι θα χρειαστεί ράμματα! Η μικρούλα μου μέχρι να μπει μέσα στο γιατρό περίμενε υπομονετικά παρόλο τον πόνο που ένιωθε αλλά όταν ήρθε η σειρά της ξεσπάθωσε…. Ειδικά όταν εμάς μας έβγαλαν εκτός του χειρουργικού! Ευτυχώς ο γιατρός ήταν γρήγορος και σύντομα την είχα στην αγκαλιά μου μαζί με τα τέσσερα ραμματάκια της! Θα τα κρατήσουμε μέχρι την Παρασκευή που θα μας έρθει και μέχρι τότε παίρνουμε αντιβίωση και βάζουμε Betadine για να αποφύγουμε τυχόν φλεγμονές!

Τρία χρόνια, τρεις ίδιες εποχές, τρία άσχημα γεγονότα. Εεεεε, τώρα πείτε μου….. Φταίω εγώ που σκέφτομαι ότι τελικά το «κακό» τρίτωσε; Αλλά είπαμε... είμαι κατά των προλήψεων!!! Ή μήπως όχι;