Το τέλος!

"Το πιο άδικο πράγμα στη ζωή είναι ο τρόπος που τελειώνει. 

Πράγματι, η ζωή είναι πολύ δύσκολη. 

Παίρνει τόσο πολύ από το χρόνο σου και τι κερδίζεις στο τέλος; Ένα θάνατο. 

Ωραία ανταμοιβή.... 

Πιστεύω ότι ο κύκλος της ζωής είναι ανάποδος. 

Θα έπρεπε πρώτα να πεθαίναμε, να φεύγει αυτό το κακό από τη μέση. 

Μετά να πηγαίναμε να ζήσουμε στο γηροκομείο. 

Να μας διώχνουν, ύστερα από λίγα χρόνια, γιατί θα γινόμασταν υπερβολικά υγιείς για γηροκομείο. 

Να πηγαίναμε να πάρουμε το εφ' άπαξ της σύνταξης μας και να αρχίζαμε τη δουλειά-κατευθείαν στη θέση του διευθυντή!-με κινητό, λάπτοπ, αμάξι και σπίτι από την Εταιρεία. 

Θα μας έκαναν πάρτι με πολλά πολλά δώρα την πρώτη μέρα της δουλειάς. Θα δουλεύαμε 40 χρόνια, ώσπου να είμαστε πλέον αρκετά νέοι, για να γιορτάσουμε τη συνταξιοδότηση μας. 

Έτσι, τα χρήματα που θα μαζεύαμε από τη δουλειά δεν θα πήγαιναν χαμένα, αφού θα είχαμε πια φτάσει στην καλύτερη ηλικία για να τα χαρούμε και να τα ξοδέψουμε σοτυς έρωτες, στα ταξίδια και όπου αλλού θα θέλαμε. 

Θα μεθοκοπούσαμε στα μπαράκια και στα πάρτι και, με το που θα άρχιζαν να αδειάζουν οι τσέπες μας, θα αρχίζαμε να ετοιμαζόμαστε για το Λύκειο και το Γυμνάσιο. 

Στη συνέχεια, θα πηγαίναμε στο Δημοτικό, θα γινόμασταν παιδιά, παιχνίδι και χαρά, ούτε ευθύνες, ούτε τίποτα να σε απασχολεί. 

Ύστερα θα γινόμασταν μωρά. 

Θαυμάσια περίοδος! 

Όλοι σε φροντίζουν, σου κάνουν όλα τα χατίρια, σε ταϊζουν, σε ντύνουν, σε φροντίζουν. 

Και κάποια στιγμή θα επιστρέφαμε, να περάσουμε εννέα μήνες στον αφρό, πλατσουρίζοντας και κάνοντας τις βουτιές μας, με πολυτέλειες, όπως κεντρική θέρμανση, jacuzzi, room service.... χλιδή! 

Ξαφνικά θα τελειώναμε την ύπαρξη μας απολαμβάνοντας έναν έντονο οργασμό. 

Αμήν!"

-G. Costanza