Αναμνήσεις...............

Η γέννηση της Ναντίνας μου!

Σαν σήμερα, ακριβώς πριν από ένα μήνα, και περίπου την ίδια ώρα αντικρίσαμε τα διδυμάκια της κουμπαρούλας μου. Τα μωράκια μεγαλώνουν μια χαρά, έφτασαν κιόλας τα 3 κιλά και κάτι το καθένα και οφείλω να ομολογήσω ότι είναι αρκετά ζωηρούλια για την ηλικία τους. 

Και όλα αυτά μου θυμίζουν την περίοδο που ερχόταν στον κόσμο η δεύτερη κορούλα μου, η Ναντίνα μου, ακριβώς πριν από 5 χρόνια και κάτι μήνες....... Όταν έμεινα έγκυος στη Ναντίνα, ειλικρινά σας μιλάω, ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε, καθώς δεν κάναμε καν προσπάθειες για δεύτερο παιδί. Όχι ότι δεν θέλαμε, αλλά δεν το επιδιώκαμε κιόλας! Δεχτήκαμε όμως με χαρά την ανακοίνωση ότι θα αποκτήσουμε και δεύτερο παιδάκι. Γενικά, ήταν μια εγκυμοσύνη που εξελίχθηκε φυσιολογικά, αν εξαιρέσουμε μια περίοδο γύρω στον πέμπτο μήνα που είχα κάποιες ήπιες συσπάσεις και έπρεπε να πάρω κάτι χαπάκια για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Πλέον είχα αλλάξει γιατρό, με είχε μαγέψει ο γιατρός της κουμπάρας μου (της νονάς της Ναντίνας), που τον είχα γνωρίσει όταν είχα πάει στο μαιευτήριο να δω την ίδια και το γιο της. Στη συνέχεια, επειδή έφυγε για κάτι σεμινάρια στο εξωτερικό-ήταν βλέπετε στρατιωτικός γιατρός και δεν μπορούσε να αρνηθεί στην υπηρεσία του-με ανέλαβε ένας πολύ καλός του φίλος-πλέον συνεργάτης του στο ιατρείο-και μου φέρθηκε τόσο άψογα που όταν έφτασε η ώρα να γεννήσω δεν φοβόμουν καθόλου, όπως στη γέννα της μεγάλης μου κόρης.

Η καισαρική είχε κανονισθεί για τις 3 Ιανουαρίου του 2006. Έτσι κατάφερα να περάσω τις γιορτές με την οικογένεια μου και τη μεγάλη μου κορούλα. Τα χαράματα της 3ης Ιανουαρίου ετοιμαστήκαμε με το σύζυγο για να πάμε στο μαιευτήριο. Στο σπίτι με τη Νεφέλη μου ήταν οι γονείς μου, οι οποίοι θα την ξυπνούσαν λίγο αργότερα, για να την πήγαιναν στον παιδικό σταθμό και να ερχόντουσαν και εκείνοι στο νοσοκομείο. Φτάσαμε κατά τις 7 στο μαιευτήριο και μέχρι να με παραλάβουν τα λεπτά περνούσαν αργά και βασανιστικά. Γύρω μου υπήρχαν πολλές γυναίκες στην ίδια κατάσταση με εμένα μαζί με τους άντρες τους, άνθρωποι που περίμεναν με λουλούδια στα χέρια και γιατροί που μπαινόβγαιναν βιαστικοί. Κάποια στιγμή άνοιξε η μεγάλη συρόμενη πόρτα που χώριζε την αίθουσα αναμονής από τις αίθουσες τοκετών και μια νοσοκόμα ντυμένη στα πράσινα φώναξε το όνομα μου. Σηκώθηκα, χαιρέτισα τον αντρούλη μου και η μεγάλη πόρτα έκλεισε πίσω μου.

"Και τώρα;" αναρωτήθηκα. Εντάξει, το ομολογώ φοβόμουν λιγάκι! Δεν πέρασα και λίγα την προηγούμενη φορά! Με άφησαν να περιμένω για λίγο σε μια καρέκλα, μέχρι να μου φέρουν μια ροζ ρομπίτσα και λευκές παντοφλίτσες. Μετά ακολούθησα την κοπέλα σε ένα μικρούλι δωμάτιο, όπου ξεντύθηκα, έβαλα τα ρούχα μου σε μια τσάντα του μαιευτηρίου, φόρεσα τη ρομπίτσα και τις παντοφλίτσες και περίμενα να έρθουν για να με ετοιμάσουν. Δεν πέρασε λίγη ώρα και η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μια γλυκύτατη κοπελίτσα μπήκε μέσα κρατώντας στα χέρια της μια λεκανίτσα με ζεστό νερό και ένα ξυραφάκι. 

"Το κλασικό ξύρισμα" σκέφτηκα!

Αφού τελειώσαμε και με αυτό, με άφησε για λίγο μόνη μου-πολύ λίγο το ορκίζομαι-και μετά επέστρεψε για να με οδηγήσει προς το χειρουργείο. Τα χαρτιά μου ήταν έτοιμα στη ρεσεψιόν της πτέρυγας και ως προς μεγάλη μου έκπληξη ακριβώς δίπλα στο γραφείο της προϊσταμένης με περίμενε ο γιατρός μου! Με πήρε από το χέρι, αγκαζέ, και πήγαμε παρεούλα μέχρι το χειρουργείο. Κάτι που δεν είχα ζήσει στην πρώτη μου γέννα! Σταματήσαμε λίγο έξω από το χειρουργείο για να μου βάλουν τα ειδικά "σκουφάκια" ποδιών, προκειμένου να είμαι και κάπως αποστειρωμένη για να μπω μέσα......... Γνώρισα και την αναισθησιολόγο και ετοιμαστήκαμε για την επισκληρίδιο. Με έβαλε να καθίσω στο κρεβάτι και να καμπουριάσω ώστε να μπορέσει να βρει τον κατάλληλο σπόνδυλο για να περάσει την αναισθησία. Για καλό και για κακό ζήτησε από μια νοσοκόμα να με "ακινητοποιήσει" στο κρεβάτι κρατώντας με από τους ώμους και "κλειδώνοντας" τα πόδια μου. Σχεδόν δεν κατάλαβα τίποτα, παρόλο, που οπως μου είχε πει η αναισθησιολόγος, ίσως να ένιωθα κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα, την ώρα που θα έβαζε το φάρμακο.  Λίγο σαν να παγώνω ένιωσα. Τίποτα άλλο!

Η νοσοκόμα που με κράταγε ακίνητη, τώρα με ξάπλωνε στο κρεβάτι, καθώς η αναισθησία είχε αρχίσει τη δράση της, και αισθανόμουν τόσο μουδιασμένη που δεν μπορούσα να κουνηθώ εύκολα. Αφού δοκίμασαν αν όντως η αναισθησία ήταν μια χαρά ξεκίνησαν τη διαδικασία της καισαρικής. Ο γιατρός μου, που είχε εξαφανιστεί για λίγο, έκανε ξανά την παρουσία του μαζί με το συνεργάτη του. Μια νοσοκόμα ήταν δίπλα μου σε όλη τη διαδικασία, και εκτός από την ενθάρρυνση που μου έδινε, μου έλεγε και τα βασικά, όπως τη λέξη "ξεκίνησαν" κλπ. Κάποια στιγμή άκουσα από τα χείλη της:

"Τώρα θα αισθανθείς ένα μεγάλο τράβηγμα, σαν να βγαίνει ο φελός από το μπουκάλι, και θα ακούσεις το μωρό σου"

Περιττό να σας πω ότι δεν κατάλαβα τίποτα παρά μόνο όταν άκουσα κάτι σαν νιαούρισμα κατάλαβα ότι  αυτό ήταν το κοριτσάκι μου! Μετά από τη δική μου σκέψη, ήρθε και η επιβεβαίωση της νοσοκόμας. Για λίγο την έχασα, δεν την άκουγα, νόμιζα ότι έπαθε τίποτα, αλλά ξαφνικά μια μουρίτσα κόλλησε πάνω στη δική μου και μια φωνή μου έλεγε:

"Κυρία ........................ αυτή είναι η κορούλα σας!!!!"

Δεν πρόλαβα να την χορτάσω και μου την πήραν για να την πλύνουν, να τη ζυγίσουν και να τη ντύσουν. Το επόμενο ραντεβού μας ήταν πλέον στο δωμάτιο, που προσπαθούσα να σηκωθώ για να την πάρω αγκαλιά και δεν μπορούσα. Αναρωτιόμουν που ήταν επιτέλους η μαμά μου, η νοσοκόμα, κάποιος τελοσπάντων για να μου τη δώσει να την κρατήσω. Τόσο πολύ το λαχταρούσα, που κάποιος πρέπει να άκουσε τις σκέψεις μου. Τότε εμφανίστηκε μια νοσοκόμα, πήρε το μωρό μου από το "πυρεξάκι" του και το τοποθέτησε ακριβώς πάνω στην καρδιά μου. Η μικρούλα μου κούρνιασε και ηρέμησε στο χτύπο της, άνοιξε τα ματάκια της και κοιταχτήκαμε για πρώτη φορά!

Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτό;